بازخواني مجازات حد و نظريه نئوكلاسيسيزم نوين

آموزه هاي كيفري از نظر تدوين و وضع قوانين بر نظامهاي كيفري تأثيرگذارند. با شكست و افول هر آموزه، توجه انديشمندان حقوق كيفري به آموزه جديدي جلب شده و در نتيجه شاهد نفوذ پياپي آموزه ها بر حقوق كيفري بوده ايم. در اين سير تحول انديشه هاي كيفري، پس از جنگ جهاني دوم و به طور خاص در دهه هاي پنجاه و شصت سده بيستم ميلادي اين انديشه اصلاح و درمان بود كه غلبه يافت، اما با آشكار شدن شكست اين مكتب و در نتيجه رويگرداني از آن، در دهه هفتاد ميلادي توجه فلاسفه كيفري به عدالت سزادهي كه بر تئوري مجازات هاي استحقاقي تكيه داشته، معطوف گرديد،كه به جهت وابستگي خود به مكاتب كلاسيك از حيث مباني فلسفي و اصول حاكم بر كيفرها، به نئوكلاسيسيزم نوين مشهور شد. اين مكتب با تكيه بر سزاگرايي به توجيه كيفر پرداخته و بر اين بنياد با تكيه بر مباني فلسفيِ به ارث برده از پيشينيان خود اصولي را بر كيفرها حاكم مي داند كه بر دو عنصر اساسي استحقاق و سرزنش تكيه دارد و مبتني بر  اعتقاد به حسن و قبح ذاتي افعال و اراده آزاد و انتخابگري عقلاني است و با تكيه بر مفهوم استحقاق لازم ميداند اصل تناسب جرم و كيفر و اصل لزوم اجراي كيفرها حاكم شود. حال در قالب اين پژوهش تلاش شده با واكاوي جايگاه مجازات حد در ارتباط با نئوكلاسيسيزم نوين و در چارچوب قوانين كيفري مصوب ايران، مشخص شود تا چه اندازه اين آموزه ها با انديشه هاي حاكم در حدود همسو است.