نيّت و آثار مترتّب بر آن در فقه مذاهب اسلامي

«نيت» در اصطلاح شرع عبارت است از قصد و اراده اي جهت دار براي طلب رضاي خداوند و امتثال امرش. يافته هاي تحقيق پيش رو كه به روش كتابخانه اي و بر اساس شيوه ي توصيفي تحليلي به‌دست‌آمده، بدين قرار است: فقهاي اهل سنت، زيديه، ظاهريه، اباضيه و مشهور فقهاي اماميه، قائل به وجوب نيت در عبادات هستند. قول به استحباب نيت تنها از ابن جنيد نقل شده است. براي اثبات وجوب نيت در عبادات به آيات، روايات، اجماع و عقل استناد شده است. محل نيت قلب است و به زبان آوردنش لازم نيست. اصل اين است كه زمان نيت اول عبادت است و صورت كلي آن بايد در سراسر عمل عبادي حفظ شود. علاوه بر اشتراط قصد قربت كه اساسي ترين شرط صحت عبادت و وجه مميّز آن از ساير اعمال است، هر عمل عبادي، خصوصيات و ويژگي هايي مانند ظهر يا عصر و أدا يا قضا براي نماز دارد؛ از اين رو، مكلّف بايد براي تمييز هر چه بيشتر نوع عمل، اين قيود را در نيت خود مدّنظر داشته و به آنها پايبند باشد.