نگاهي نو به انقلاب نسبت به مثابه نظريه‌اي اصولي

انقلاب نسبت به عنوان يكي از مباحث مطرح در باب تعارض ادله علم اصول، روشي براي جريان قواعد باب تعارض، در موارد تعارض بيش از دو دليل است؛ كه بر اساس اين روش به تمام رابطه‌ها و نسبت‌هاي موجود بين ادله متعارض توجه شده و بر اساس ضوابط و قرائن مشخص، قواعد باب تعارض ميان ادله جاري مي‌شود. نوشتار پيش‌رو با استفاده از روش توصيفي تحليلي منابع مكتوب اصولي در پي بررسي اين نكته است كه، آيا انقلاب نسبت به عنوان يك نظريه علمي مي‌تواند شناسايي شده و به مجامع علمي عرضه شود؟ فرضيه تحقيق بر اين استوار است كه اين روش حل تعارض را مي‌توان به عنوان نظريه‌اي علمي تحت عنوان نظريه انقلاب نسبت در علم اصول شناخت. براي رسيدن به هدف مذكور و اثبات فرضيه تحقيق پس از توصيف نظريه علمي (بيان تعاريف و ويژگي‌ها) با تحليل تعريف‌هاي ارائه شده براي نظريه علمي و تأكيد بر تعريف نظريه‌هاي فقهي و اصولي، و همچنين تحليل و استخراج ويژگي‌هاي مورد پذيرش در نظريه‌هاي علمي، به تطبيق تعاريف ارائه شده و ويژگي‌هاي مطرح شده بر انقلاب نسبت پرداخته و اين نتيجه حاصل شده است كه انقلاب نسبت به عنوان يك نظريه علمي در اصول فقه قابل عرضه به جامعه علمي است. لذا در تبيين آن نبايد به عنوان يك ديدگاه صرف بدان توجه كرد، بلكه بايد همچون يك نظريه به تمام جوانب و جزئيات دخيل در آن توجه داشته و با نگاهي كلان به تحليل و بررسي آن پرداخت.