برساخت گفتماني سنت در برنامه هاي تلويزيوني شبكه كردستان

سنت از جمله‌ي مهم‌ترين و پرمناقشه‌ترين مفاهيم علوم انساني و اجتماعي است كه درون لنز بازنمايي رسانه‌ها دلالت‌هاي مختلف و متفاوتي پيدا كرده است. پژوهش فعلي در پي آن است تا به ميانجي رويكرد تحليل گفتمان لاكلائو و موفه و بر مبناي نظريه‌ي برساخت گرايانه‌ي استوارت هال در مورد بازنمايي، به تحليل و بررسي نحوه‌ي بازنمايي و صورتبندي گفتماني مفهوم «سنت» در شبكه‌ي استاني سيماي كردستان بپردازد. در اين راستا برنامه‌ي «چريكه‌ي شه‌و (نغمه‌ي شب)»كه در ميان استان‌هاي كردنشين ايران بينندگان فراواني دارد، به عنوان نمونه مورد تحليل قرار گرفته است. براي اين منظور دال مركزي مورد نظر يعني «سنت» كه بصورت شناور مابين الگوهاي تقابلي و زايشي تعريفِ سنت در نوسان است، در قسمت‌هاي مختلف برنامه‌ي مورد نظر از جمله ديالوگ‌ها و شخصيت‌پردازي و صحنه‌پردازي و تصويربرداري و در ارتباط با زنجيره‌ي هم ارزي و ميدان گفتمان‌گونگي مورد بررسي قرار گرفته است. بررسي نحوه‌ي مفصل‌بندي سنت مبين اين نكته بوده است كه از آنجايي كه زنجيره‌ي هم‌ارزي پيرامون سنت شامل دال‌هايي از جمله يكدستي و سادگي، سكون تاريخي و طبيعتگرايي بوده‌اند لذا گفتماني كه دال مركزي را مفصل‌بندي كرده است گفتمان «سنت‌گرايي ايدئولوژيك» بوده است. در برنامه‌ي مورد بررسي گفتمان «سنت‌گرايي ايدئولوژيك» با طرد گفتمان‌هاي رقيب توانسته است به مثابه گفتمان مسلط مفهوم «سنت» را در راستاي نظم گفتماني خود صورتبندي كند.