حدود عسر و حرج در پزشكي از منظر فقه اسلامي

طبابت از ضروريات زندگي اجتماعي است و امر سلامت و جان انسان‌ها پيوسته يكي از دغدغه‌هاي مهم جوامع بشري است. انقلابي كه تحقيقات علمي‌و اكتشافات جديد پزشكي در زمينه علم پزشكي به وجود آورده سوالات بيشماري را مطرح ساخته كه فقهاي اسلام نمي‌توانند درباره آنها سكوت اختيار كنند. از آن جهت كه فقه پيوند عميقي با زندگي انسان دارد، نتايج بحث و تحقيقات درباره اين سوالات، در زندگي انسان‌ها موثر است. بنابراين بر علما و فقهاي اسلام است كه احكام اين مسائل نو ظهور را كه در زندگي انسان‌ها تاثير گذارنداز لابه لاي نصوص و قواعد شرعي بيرون كشيده و حكم الهي را در خصوص آن‌ها بيان كنند. بر اين اساس با تكيه بر قواعد فقه مي‌توان بسياري از معضلات موجود در علم پزشكي را حل و فصل نمود و راه حل معتبر قابل قبول شرعي را پيش روي پزشكان متخصص متعهد قرار داد تا با استناد به ادله شرعي و با اطمينان خاطر به بررسي مصاديق موضوعات مشكل پرداخته و وجه شرعي آن را پيدا كنند و بدين ترتيب فقاهت و طبابت را هم دوش يكديگر به پيش ببريم. در پژوهش حاضر برآنيم كه نقش و تاثير قاعده نفي عسروحرج بر حل مسائل نو پيدا در علم پزشكي و كارآمدي آن را تبيين نماييم.