دلالت‌هاي معنايي فراهنجار تقديم حال قرآني و بازتاب آن در سه ترجمه‌ فارسي (مورد پژوهش؛ ترجمه‌هاي فولادوند، خرمشاهي، حداد عادل)

Semantic implications of meta-norms in proposing adverb of manner in the Holy Qur'an and its reflection in three Persian translations

اهميت آرايش اجزاي جمله و نظم دلالت‌خيز متن قرآن كريم، بر كسي پوشيده نيست و غالبا، دريافت لايه‌هاي معنايي و ژرف‌ساخت آيات، در گروِ فهم زيباشناختي و معنامحورِ اين اصل است. گاهي نيز، به فراخور مدلول-هاي معنايي- بلاغي، مهندسي چيدمان كلام، از هنجارهاي زباني گذر مي‌كند. حال، از مهم‌ترين پديده‌هاي زباني آميخته با نظم قرآني است كه تفاوت در ترتيب قرار گرفتن آن در اجزاي كلام الهي، منجر به تفاوت معنايي شده، جابجايي آن، ارائه معني و مفهومي خاص را دنبال مي‌كند كه در صورت عدم جابجايي، آن مفهوم حاصل نخواهد شد. پژوهش حاضر، با روش توصيفي- تحليلي، به بررسي گونه‌هاي تقديم حال در قرآن و بازنمود آن در سه ترجمه‌ فارسي پرداخته است. بر اساس نتايج پژوهش، فراهنجار آشنازدايانة تقديم حال، يكي از پُربسامدترين پديده‌هاي زباني در آيات الهي است كه غالبا در دو سطح حال مفرد و حال شبه جمله به كار رفته است. اين عدول برجسته‌ساز متن، بيشتر به انگيزة تعميم، اختصاص و ترغيب مخاطب رخ داده كه برابرنهادهاي دلالت‌ساز فارسي آن، به ترتيب و به طور نسبي، در ترجمه‌هاي حداد عادل، فولادوند و خرمشاهي، رعايت شده است.

The importance of the arrangement of the components of the sentence and the order in which the text of the Holy Quran is arranged is clear for all, and often understanding and receiving the profound semantic layers of the verses is dependent on meaningful understanding of this principle. Sometimes, according to the semantic-rhetorical modes, word ordering and its selection transcend linguistic norms. However, it is one of the most important linguistic phenomena intertwined with the Qur'anic order that the difference in its placement in the components of divine theology leads to a semantic difference and its displacement leads to a specific meaning and if it is not moved, the concept will not be achieved. The present descriptive-analytical study attempts to study the meta-norms in proposing adverb of manner in the holy Qur’an and its reflection in three Persian translations. The results of the research show that the meta-norm of defamiliarizational proposing is one of the most frequent phenomena of language in the divine verses, which has often been used by two lev-els of singular (definite description) and utterances. This prominent tran-script of the text is more motivated by the generalization, assignment, and persuasion of the audience that its Persian signifying equivalents have been respectively and relatively followed in the translations of Haddad Adel, Fooladvand and Khorramshahi.