تأويل در قرآن و رابطة آن با استعمال لفظ در بيش از يك معني

Esoteric Interpretation in the Holy Qur'an and its relation to the use of the word in more than one meaning

با دقت در آراء و‌انديشه‌هاي فقها و محققان در مي‌يابيم كه استعمال لفظ در اكثر از يك معني نه تنها امكان عقلي دارد بلكه در محاورات و ذوقيات نيز مورد استفاده قرار گرفته شده و واقع شده و اين استعمالات نيز بر اساس غرضي عقلايي بوده است. حال جاي اين سؤال است كه آيا سخن گفتن بر اين اساس كه مي‌تواند نوعي ابهام در كلام گوينده ايجاد كند، مي‌تواند با روح عمومي‌بودن و همگاني بودن كلام وحي سازگار باشد؟ و دوم اينكه آيا اين گونه استعمالات در كلام وحي وارد شده است و اصولا چه غرض عقلايي بر اين نوع استعمال مي‌تواند بار شود؟ نوشته پيش رو بر اين باور است كه نه تنها اين گونه استعمالات با همكاني بودن و خطاب عام داشتن قرآن منافات ندارد بلكه اين نوع استعمالات اتفاق افتاده و با‌اندكي درنگ و تأمل در سِرّ بيان برخي حقائق قرآن كريم، آن هم به صورت رمزي در مي‌يابيم كه بالاترين غرض كه مي‌تواند سبب اين گونه استعمالات باشد، اين است كه مخاطبين اين كلام از اختلاف سطحي زيادي نسبت به يكديگر و نيز نسبت به درك حقايق هستي دارند. به اين بيان و با وجود غرض عقلائي گوينده بر اين گونه استعمالات و نيز جواز استعمال لفظ در اكثر از يك معني به لحاظ عقلي بايد گفت كه تأويل و بطون در قرآن خود مصداقي آشكار از استعمال لفظ در يك معنا است.

By paying close attention to the opinions and thoughts of jurists and scholars, we find that the use of the word in more than a sense is not only rationally possible but has also been used in conversations and interests, and these uses have been based on a rational purpose. Now the question arises as to whether such a speech, which contains a kind of ambiguity in the word of the speaker, is compatible with the generality and universality of the word of revelation or not? an‎d second, whether such uses are included in the word of revelation? an‎d in principle, what can be the rational purpose of this kind of use? The author believes that not only such uses do not contradict the similarity and general address of the Qur'an; rather, this kind of use has occurred and with a little reflection on the expression of some truths of the Holy Qur'an, especially in the form of a code, we find that the reason for such uses is that the audience or addressees of this text have a great deal of superficial differences with each other and also with their understanding of the facts of existence. In this regard, and despite the rational intention of the speaker on such uses, as well as the permission to use the word in more than a sense in terms of reason, it must be said that esoteric interpretation and the deep or esoteric meaning in the Qur'an itself is a clear example of using the word in one meaning.