تحليل بازنمودهاي سبكي نثر صوفيانه در مرصادالعباد نجم الدين رازي

عرفان حكايت‏گر پيوند انسان با معبود است. شرح اين حكايت در آثار منظوم و منثور فارسي دست كم از قرن پنجم به بعد در خلال شعرها و كتاب هاي نثر فارسي آمده است. مرصاد العبادمن المبدأالي المعاد يكي از اين آثار منثور است كه راهنماي سالكان در سيروسلوك عرفاني است. نجم الدين رازي در قرن هفتم اين اثر راه به نثر ساده نگاشته؛ امّا نسبت به ديگر آثار منثور پيش از خود تفاوت هايي سبكي در آن ديده مي شود. نثر ساده اين كتاب گاه با به كارگيري صنايع ادبي و همچنين لغات عربي بيشتر به سمت نثر فني سوق مي يابد. مقاله حاضر به شيوه توصيفي تحليلي سعي دارد بازنمودهاي سبك نثر صوفيانه را در اين كتاب بررسي نمايد. پژوهش حاضر به اين نتيجه دست يافته كه مرصادالعباد داراي نثري يكدست و يكنواخت نيست و گاه مؤلف با توسل به صنايع ادبي سعي كرده است تا به تزئين نثر خود بپردازد. سجع پركاربردترين صنعت بديعي است كه در اين متن مشاهده مي شود.