بررسي نقش بيوچار حاصل از پسماند بوته‌هاي بادمجان و ضايعات ميگو بر برخي از ويژگي‌هاي پايداري خاك

تخريب و فرسايش، از چالش‌ هاي جدي تهديدكننده منابع آب‌ و خاك است و يكي از مسائل به‌روز و قابل‌تأمل زيست‌محيطي در سطح جهان به شمار مي ‌رود. بهبود ويژگي ‌هاي فيزيكي خاك، يكي از روش‌ هاي نوين كنترل فرسايش و تخريب مرسوم است كه استفاده از اصلاح‌گرهاي آلي نقش مهمي در اين زمينه دارد. در اين تحقيق با توجه به فراواني ضايعات ميگو و بادمجان در استان هرمزگان، استفاده از بيوچار اين مواد براي اصلاح خاك قابل ‌توجه قرار گرفت. نمونه‌ هاي خاك مورد آزمايش، از اراضي كشاورزي اطراف بندرعباس به‌صورت دست‌نخورده با لوله ‌هاي فشار قوي با ارتفاع 25 و قطر 20 سانتي متر تهيه شد. بيوچارهاي تهيه‌شده نيز به‌صورت سوسپانسيون در قالب طرح كاملاً تصادفي در سه غلظت (0، 4 و 8 گرم در ليتر) در سه تكرار به نمونه ‌هاي خاك اضافه شد و به مدت صد روز در رطوبت بين ظرفيت زراعي تا حدود پنجاه درصد آن در نهالستان نگهداري شد. سپس شاخص‌هاي MWDwet، MWDdry، PAD، BD وKs اندازه ‌گيري شد. تحليل آماري و مقايسه ميانگين ‌ها در سطح پنج درصد بين تيمارها، بر اساس تجزيه واريانس يك‌طرفه و آزمون دانكن با استفاده از نرم‌افزارSPSS16 انجام شد. نتايج نشان داد كه كاربرد بيوچار به افزايش MWDwet و MWDdry و كاهش BD، PAD و Ks معني دار در سطح پنج درصد نسبت به شاهد در خاك موردنظر منجر شد. در غلظت‌هاي 8 و 4 گرم در ليتر بيوچار بادمجان، بيشترين مقدار MWDwetو MWDdry مشاهده شد و كمترين مقدار PAD مربوط به غلظت 8 گرم در ليتر بيوچار بادمجان بود. كمترين مقدار BD نيز مربوط به غلظت 8 گرم در ليتر هر دو نوع بيوچار (33/1) بود و مقدار Ks هم در غلظت 4 گرم در ليتر ميگو كمترين مقدار بود.