حل مسئله به اشتراك‌گذاري تاكسي‌هاي باظرفيت مختلف با استفاده از الگوريتم ژنتيك ارتقاء‌يافته و اولويت‌هاي اجتماعي كاربران

اكثر سيستم‌هاي اشتراك سواري موجود، برنامه‌ريزي سفر را تنها بر اساس دو معيار شباهت مكاني و زماني سفر مسافران انجام مي‌دهند. بي‌توجهي به اولويت‌هاي اجتماعي منجر به كاهش تمايل كاربران در استفاده از سرويس‌هاي اشتراك سواري مي‌شود. بايد سامانه‌اي ايجاد گردد كه هر 3 معيار گفته شده را در برنامه‌ريزي سفر در نظر بگيرد تا بتوان كاربران را به استفاده هر چه بيشتر از اين سامانه‌ها ترغيب نمود. هدف از اين پژوهش طراحي و پياده‌سازي مدلي مناسب، براي اشتراك سواري با به‌كارگيري تاكسي‌هاي با ظرفيت مختلف و در نظر گرفتن اولويت‌هاي اجتماعي كاربران با استفاده از الگوريتم ژنتيك ارتقا يافته است. در اين پژوهش از دو عملگر جهش ابتكاري و دو الگوريتم جست‌وجوي محلي ابتكاري به‌منظور ارتقا الگوريتم ژنتيك براي اين حالت خاص استفاده‌شده است. در مدل استفاده شده در اين پژوهش، مكانيسمي طراحي‌شده تا كاربران بتوانند بازخوردي از سفر اشتراكي خود را در يك شبكه اجتماعي فرضي با ساير كاربران به اشتراك بگذارند. سپس تأثير نظر كاربران بر يكديگر در جهت استفاده و يا عدم استفاده از اين سامانه و علت آن تحليل و بررسي شد. نتايج به‌دست‌آمده حاكي از كارايي روش پيشنهادي دارد؛ زيرا در پايان اجراي الگوريتم ميزان علاقه كاربران به استفاده از اين سيستم افزايش يافت كه دليلي بر تأمين اولويت‌هاي اجتماعي كاربران است. به طور مثال هر يك از مسافران با شركت در اشتراك سواري به طور ميانگين 26 درصد در هزينه سفر خود صرفه جويي كرده‌اند. همچنين درآمد هر يك از رانندگان نيز با شركت در اشتراك سواري به طور ميانگين 48 درصد افزايش يافته است. از طرفي مسافت كل سفرها به ميزان 40 درصد نسبت به حالت سفر تكي كاهش يافت و نيز تعداد خودروهاي استفاده‌شده در حالت سفر اشتراكي كمتر از حالت سفر تكي بود كه اين امر در كاهش ترافيك و آلودگي هواي ناشي از مصرف سوخت خودروها مؤثر خواهد بود.