نقش ميانجي تسهيم دانش در رابطه بين رهبري اﺷﺘﺮاﻛﻲ و اﺛﺮﺑﺨﺸﻲﻛﺎرﮔﺮوهي(مطالعه موردي: كارشناسان ادارات ورزش و جوانان استان لرستان)

هدف اين تحقيق بررسي رابطه بين رﻫﺒﺮي اﺷﺘﺮاﻛﻲ و اﺛﺮﺑﺨﺸﻲﻛﺎرﮔﺮوﻫﻲ با توجه به نقش ميانجي تسهيم دانش مي باشد. جامعه آماري اين تحقيق شامل تمام كارشناسان ادارات ورزش و جوانان استان لرستان مي باشد. با توجه به عدم امكان دسترسي به كليه اعضاء، از طريق نمونه گيري تصادفي طبقه اي، 200 نفر به عنوان نمونه انتخاب شد. به منظور جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه هاي استاندارد رهبري اشتراكي كارتون(2010)، تسهيم دانش هسلت(2003) و اثربخشي كارگروهي نصراصفهاني و همكاران(2013) استفاده شد. براي تجزيه ‌وتحليل داده ها، از مدل معادلات ساختاري به ‌وسيله نرم‌افزار ليزرل استفاده گرديد. نتايج حاكي از آن بود كه با توجه به مقادير شاخص هاي توصيفي ماتريس همبستگي بين متغيرهاي پژوهش، ارتباط بين متغيرها معنادار مي باشد كه بيشترين ميزان همبستگي بين متغيرهاي رﻫﺒﺮي اﺷﺘﺮاﻛﻲ و اﺛﺮﺑﺨﺸﻲﻛﺎرﮔﺮوﻫﻲ يافت شد. همچنين، بر اساس مدل ارايه شده مي توان گفت كه، رهبري اشتراكي با ميزان ضريب 0.49  بر تسهيم دانش و با مقدار ضريب 0.68  بر اﺛﺮﺑﺨﺸﻲﻛﺎرﮔﺮوﻫﻲ اثر دارد. تسهيم دانش نيز با ضريب بتاي 0.51 بر اﺛﺮﺑﺨﺸﻲﻛﺎرﮔﺮوﻫﻲ اثر دارد . در اين راستا بايد در راستاي اثربخشي كارگروهي، سعي در انتشار دانش و اطلاعات در ميان تمامي اعضاي گروه هاي كاري داشت.