معاصرسازي محلات قديمي محدوده مركزي شهرها با رويكرد توسعه محلات سنتي (TND)(مطالعه موردي: محله گُلَپا، همدان)

محلات شهري در طول تاريخ بسترساز ايجاد روابط اجتماعي در سطوح مختلف بوده اند. يكي از مهمترين مسائل امروزه در بسياري از شهرهاي ايران، كمبود شديد محلات با قابليت زندگي است و اغلب فضاها در اين‌گونه شهرها فاقد شرايط مطلوب براي زندگي سالم شهروندان هستند. در نتيجه روابط اجتماعي ساكنين شهرها، كه در قرن هاي گذشته جزئي از زندگي سالم شهري بوده است كمتر شده و روابط آنها با يكديگر به حداقل ممكن رسيده است. محلات سنتي، مخصوصاً در شهرهاي كشورهاي در حال توسعه، با عدم تعادل بين ظرف (بافت قديم) و مظروف (ساكنين) روبرو هستند. TND رويكردي است كه از نهضت نوشهرسازي نشأت گرفته و مي كوشد به نيازهاي محله و ساكنين آن پاسخ مثبت دهد. اين رويكرد تلاش مي كند با تقويت و بهبود فضاي كالبدي محله، تعاملات اجتماعي را افزايش داده و از اين مسير به بهبود حس تعلق به مكان، خوداتكايي اقتصادي و ارتقاي سرمايه اجتماعي نائل آيد. پژوهش حاضر در نظر دارد با تحليل الگوهاي شهرسازي جديد و كمترين ميزان مداخله كالبدي در مسير ساماندهي و بهسازي محلّه سنتي گلپا در شهر همدان قدم بردارد. روش مورد استفاده در پژوهش توصيفي تحليلي بوده و نتايج حاصل از بررسي‌هاي كتابخانه‌اي و عمليات ميداني شامل مشاهده، مصاحبه و پرسشنامه است. نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد كه مي‌توان با رويكرد محرك توسعه به عنوان بينشي جامع و يكپارچه به احيا و معاصرسازي محله و همچنين حفظ ارزش‌هاي تاريخي و كالبدي آن در جهت تبديل محله به يك مكان زيستي هماهنگ با زندگي امروزي و متناسب با شخصيت و هويت تاريخي آن دست يافت.