بررسي ميزان سازگاري شهرهاي هوشمند با زمينه و بستر آن ها

رشد سريع جمعيت شهرنشين باعث بروز مشكلات شده است. يكي از اين رويكردهاي نوين براي حل مشكلات، شهرهاي هوشمند هستند. هدف اين پژوهش بررسي ميزان سازگاري شهرهاي هوشمند با زمينه و بستر آن‌ها است. پژوهش بنيادي كاربردي است. از فراتركيب كه يكي از روش‌هاي فرا مطالعه است و تحليل محتوا استفاده شده است. رويكرد روش‌شناسي آميخته (كمي كيفي) بوده و داده‌هاي حاصل از اين پژوهش كه شامل 70 منبع (عمدتاً 2011 تا 2021) است، كتابخانه‌اي است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه اغلب منابع بررسي‌شده به لحاظ عناوين، فاقد عنوان مشابه با موضوع پژوهش بوده و به لحاظ زمينه محوري، تعداد زيادي از منابع داراي نمونه مطالعاتي هستند اما تنها به پياده‌سازي اصول عام هوشمندسازي در نمونه مطالعاتي اكتفا كرده‌اند. همچنين به لحاظ محتوايي تعداد اندكي از منابع به موضوع بستر در شهرهاي هوشمند توجه كرده‌اند و به‌ضرورت پرداختن به اين موضوع تاكيد كرده‌اند. در پژوهش‌هاي پيشين فقط به‌ضرورت موضوع سنجش ميزان سازگاري شهرهاي هوشمند با بسترهاي شكل‌گيري آن تاكيد شده است و همين نكته نشان دهنده اين است كه چالش معطوف به زمينه گرايي در شهرهاي هوشمند به صورت مستدل و مستند نيازمند پرداختن بيشتر است و نتايج پژوهش، تائيدي بر اين مدعا است كه موضوع مورد بحث محمل مهمي در ادبيات برنامه ريزي شهري خواهد داشت.