بررسي ميزان شيوع درماتيت تماسي شغلي و عوامل مرتبط با آن در تكنولوژيست‌هاي جراحي پنج مركز آموزشي درماني دانشگاه علوم پزشكي مازندران

چكيده مقدمه: بيماري‌هاي شغلي پوستي و به‌طور مشخص، درماتيت تماسي دست از شايع‌ترين بيماري‌هاي شغلي در ميان كاركنان بهداشتي است. تكنولوژيست‌هاي جراحي به دليل تماس با مواد آلرژي‌زا و محرك مستعد به ابتلاي درماتيت تماسي دست هستند لذا مطالعه حاضر با هدف بررسي شيوع درماتيت تماسي شغلي دست تكنولوژيست‌هاي جراحي و عوامل تأثيرگذار بر آن در مراكز آموزشيدرماني دانشگاه علوم پزشكي مازندران انجام شد. روش بررسي: جمعيت آماري اين مطالعه توصيفي تحليلي شامل ۱۲۵ نفر تكنولوژيست جراحي شاغل در بيمارستان‌هاي مراكز آموزشيدرماني دانشگاه علوم پزشكي مازندران بودند كه به‌صورت سرشماري در نظر گرفته شدند و سپس با توجه به معيار ورود و حذف از مطالعه ۹۷ نفر از نمونه‌ها بررسي شدند. ابزار سنجش و جمع‌آوري اطلاعات با استفاده از پرسشنامه استاندارد خود گزارشي ناراحتي‌هاي پوستي شغلي نورديك (NOSQ۲۰۰۲) و مصاحبه حضوري انجام شد. تجزيه‌وتحليل داده‌ها با نرم‌افزار spss۲۳ در سطح معني‌داري ۰۵/۰انجام شد. يافته‌ها: ۶۸ درصد تكنولوژيست هاي مورد بررسي زن و ۷/۵۷ درصد افراد بيشتر از ۳۷ سال سن داشتند. نتايج مطالعه، شيوع درماتيت دست را ۴۵/۴ درصد (۴۴ نفر) نشان داد. بيشترين ميزان شيوع درماتيت در ناحيه پشت دست‌ها (۲۴/۷ درصد) و لاي انگشتان (۱۷/۵درصد) گزارش شد. ارتباط ميان ابتلاي تكنولوژيست هاي اتاق عمل به درماتيت تماسي شغلي دست بر حسب جنسيت (۰/۰۰۲=p)، سابقه كاري (۰/۰۲۸=p) و تعداد دفعات شست و شوي دست (۰/۰۲۱=p) معنا دار بوده است. همچنين سابقه‌ اگزما و آلرژي (۰/۰۰۱ P le;) به‌طور معناداري برافزايش درماتيت تماسي دست مؤثر بودند. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج بدست آمده شيوع درماتيت تماسي دست در ميان تكنولوژيست‌هاي جراحي بالا است. بنابراين بايد برنامه‌ريزي جهت اقدامات پيشگيرانه و كنترل وضعيت فعلي در اولويت برنامه‌هاي مديران بيمارستان قرار بگيرد. همچنين توصيه مي‌شود مطالعات بيشتر در زمينه‌ي درماتيت‌هاي آلرژيك صورت گيرد.