بررسي رابطه بين تاب‌آوري با كيفيت زندگي و اميد به زندگي مادران كودكان ناشنوا

پيش‌زمينه و هدف: كيفيت زندگي و اميد به زندگي مادران كودكان ناشنوا از موضوعات داراي اهميت مي‌باشند. اين تحقيق باهدف بررسي رابطه بين تاب‌آوري با كيفيت زندگي و اميد به زندگي مادران كودكان ناشنوا شهرستان شهربابك انجام شده است. مواد و روش كار: روش پژوهش از نوع همبستگي و جامعه آماري اين تحقيق كليه مادران كودكان ناشنوا شهربابك در سال 1399 به تعداد 120 نفر بود. نمونه‌گيري به شيوه در دسترس و كليه مادران به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوري داده‌ها شامل مقياس هاي اميدواري، تاب‌آوري و فرم كوتاه كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني بود. داده‌ها با استفاده از همبستگي پيرسون و رگرسيون با نرم‌افزار SPSS نسخه 21 مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. يافته ها: نتايج نشان داد بين تاب‌آوري با كيفيت زندگي مادران كودكان ناشنوا و بين كيفيت زندگي با اميد به زندگي مادران كودكان ناشنوا رابطه مثبت معناداري وجود دارد. همچنين بين تاب‌آوري با اميد به زندگي مادران كودكان ناشنوا نيز رابطه مثبت معناداري وجود دارد (p≤0.001). نتيجه‌گيري: براي افزايش اميد به زندگي و بهبود كيفيت زندگي مادران داراي كودك ناشنوا، با آموزش دادن به ايشان و اطلاع‌رساني صحيح به آن‌ها در جهت شناسايي آسيب‌پذيري گامي سازنده تر در مراحل زندگي و استمرار خانواده بردارند.