بررسي گفتمان ملي گرايي در جريان نوسازي نظام آموزشي ايران در دوره ‌پهلوي اول

در دوره‌پهلوي اول ساختار سياسي در ايران به سمت ايجاد دولت مدرن و تسلط گفتمان تمركزگرايي حركت كرد و در اين زمينه با تأسيس و تقويت نهادهاي مختلفي مانند شوراي عالي معارف و آموزش و پرورش مدرن، ملي گرايي باستان گرا مبتني بر زبان فارسي مسلط شد. مقالۀ حاضر با روش تحليل گفتمان انتقادي فركلاف، مصوبات اين شورا را از خلال مراحل توصيف، تفسير و تبيين متون مور دتحليل قرار داده و با افشاي لايه هاي پنهان و ايدئولوژيك اين مصوبات، به تحليل گفتمان مل يگرايي در جريان نوسازي نظام آموزش و پرورش پرداخته و مؤلفه هاي ملي گرايي فرهنگي مبتني بر يك نژاد و زبان را بررسي كرده است. براساس نتايج تحقيق مي توان گفت كه نوسازي نظام آموزشي با سياست ترويج زبان فارسي و درپيش گرفتن استراتژي فرافكني وحدت به گذشته از طريق تاريخ سازي و با بهره گيري از مفاهيمي مانند باستان گرايي و نژادگرايي ازطريق استراتژ يهاي طرد و ادغام تلاش كرد تا وحدت ملي مدنظر ملي گرايان را در شكل يكسان سازي محقق سازد و كثرت فرهنگي موجود در ايران را انكار و تنوع قومي و زباني را تضعيف كند.