وظيفه مراقبت در گفت‌وگوهاي پيش‌قراردادي

گفت وگوهاي پيش قراردادي، به عنوان اصلي ترين بستر ايجاد تعهدات حقوقي، مي تواند متضمن مخاطراتي براي طرفين باشد و منجر به عدم انعقاد قرارداد، صرف هزينه هاي مقدماتي توسط يك طرف و يا انعقاد قراردادي متزلزل و ناقض شود. دو طرف بايد مراقب هرگونه گفتار و كردار خود در دوره پيش قراردادي باشند؛ زيرا ممكن است حسب آنها اقدامي از سوي ديگري صورت گيرد و در نتيجه طرف مقابل عقد، زيان ببيند. وظيفه مراقبت، تعهدي حقوقي است كه به منظور احتراز از بروز چنين زياني كه به جهت تقصير يك طرف به طرف مقابل وارد مي گردد. اين وظيفه به عنوان يك شرط يا توافق ضمني در ورود به مرحله پيش قراردادي قابل توجيه است. وظيفه مراقبت، موجب رشد اقتصادي، جلوگيري از شكست بازار و گسترش اعتماد معاملاتي مي شود. در باب ماهيت اين وظيفه اختلاف نظر وجود دارد. براساس رويكرد كلاسيك به مسئوليت غيرقراردادي نزديك تر است. ليكن به نظر مي رسد براساس يك رويكرد نوين بتوان ورود به مذاكره را نوعي توافق يا شرط ضمني مبني بر رعايت وظيفه مراقبت در طي مذاكرات و نوعي مسئوليت قراردادي تلقي كرد. در صورت تخطي از اين وظيفه، بر حسب موقعيت تضميناتي چون، الزام به بازگشت به مذاكره، جبران خسارت، الزام به انعقاد قرارداد و فسخ يا ابطال قرارداد قابل بررسي و تحليل است. اين وظيفه در حقوق ايران و فقه اسلامي ناشناخته مانده  است؛ با اين حال، وظيفه مراقبت را مي توان مبتني بر قواعد عام مسئوليت مدني و يا استنباط قرارداد ضمني مبتني بر رعايت وظيفه مراقبت و همچنين  ماده 35 قانون تجارت الكترونيك برداشت و ضمانت اجراي آن را تعيين كرد.