مطالعه موانع و چالش هاي زمينه اي فراروي حكمروايي مديريت شهرها در ايران

اخيرا اصطلاحات حكمروايي و حكمروايي خوب شهري به طور فزاينده اي در ادبيات توسعه و مديريت شهري در سطح جهاني فراگير بوده و حكمروايي بد نيز به عنوان يكي از دلايل همه مشكلات و مصائب در درون جامعه شهري تلقي مي گردد. حكمروايي شهري به عنوان مجموعه روش هايي كه در آن افراد، نهادها، بخش عمومي و بخش خصوصي امور مشترك شهر را مديريت و برنامه ريزي مي كنند، يك فرايند مداوم است كه از طريق آن منافع متضاد يا ناسازگار مي توانند همساز شده و كنش جمعي به وقوع مي پيوندد. حكمروايي شهري بطور در هم تنيده اي به رفاه شهروندان ارتباط دارد. حكمروايي خوب شهري، بر اساس اصل شهروندي پايه گذاري شده و مهمترين و كانوني ترين مفهوم آن سهيم شدن شهروندان در اداره امور شهر مي باشد. مشاركت شهروندان در مديريت شهر چنان مهم و تعيين كننده محسوب مي شود كه در صورت نحيف شدن اين ويژگي، ديگر نمي توان عنوان حكمروايي خوب شهري را بر آن نهاد. در اين تحقيق بر اساس داده هاي جمع آوري شده از مطالعات كتابخانه اي، موانع و چالش هاي زمينه اي فراروي حكمروايي شهرها در ايران مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج نشان مي دهد كه مولفه هايي از قبيل «فقدان شهر و وجود نظريه اي پايه براي تعريف شهر در ايران»، «عدم شكل گيري جامعه مدني قدرتمند و تاثيرگذار»، «عدم تكوين مفهوم برنامه ريزي در ايران»، «فقدان جايگاه مفهوم شهروندي»، «دولت در ايران»، «جايگاه مديريت شهري در قوانين و اسناد فرادست»، «عدم وجود يكپارچگي در مديريت شهري» و«تامين مالي ناپايدار شهرداري ها و مشكلات تبعي آن» از مهمترين موانع در اين زمينه به شمار مي روند.