بررسي مفهوم «خودگروي» در انديشه فلاسفه پس از عصر نوزايي

مفهوم «خودگروي» يكي از مباحث اخلاق هنجاري است كه براساس نوع غايت با تبيين انگيزه رفتار انسان در نظريات علوم انساني نقش ايفا مي‌كند. مفهوم «خودگروي» مطرح در نظريات علوم انساني غربي متخذ از مباني فلسفي و انديشه فلاسفه پس از عصر نوزايي است. فقدان آگاهي لازم نسبت به مباني فلسفي و انديشه‌هاي فلاسفه غرب موجود در نظريات علوم انساني غربي مسيله‌اي است كه موجب شده تصوير صحيحي از اين مفهوم نزد محققان علوم انساني ترسيم نشود و موجب به‌كارگيري همان بار معنايي مفهوم خودگروي موجود در علوم انساني غربي در علوم انساني اسلامي گردد. اين در حالي است كه مباني فلسفي و انديشه فلاسفه غربي مغاير با مباني و انديشه اسلامي است. هدف اين پژوهش آگاهي از مفهوم «خودگروي» متخذ از مباني فلسفي و انديشه فلاسفه غرب و آثار آن در نظريات علوم انساني اسلامي است. اين تحقيق به روش توصيفي تحليلي انجام شده است. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد مباني فلسفي همچون دييسم، تجربه‌گرايي، اومانيسم و عقل‌گرايي در شكل‌گيري مفهوم «خودگروي» موثر بوده و در انديشه فلاسفه‌اي مانند هابز، مندويل، هيوم، نيچه و فرويد خود را نشان داده است.