رابطه فرسودگي شغلي و خودتنظيمي با توجه به نقش ميانجي‌گر اهمال‌كاري: يك الگوي ساختاري

The Relationship between Job Burnout and Self-Regulation Considering the Mediating Role of Procrastination: An Structural Model

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسي الگوي مفهومي رابطه فرسودگي شغلي با خودتنظيمي و نقش ميانجي‌گر اهمال‌كاري بود. اين پژوهش از نوع توصيفي- همبستگي بوده و روش تحليل آن از نوع الگويابي معادلات ساختاري است. جامعه آماري اين پژوهش را كليه مديران دوره‌هاي ابتدايي شهر مشهد منطقه تبادكان تشكيل دادند. از اين جامعه با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي ساده به تعداد 240 نفر به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. در اين پژوهش از پرسشنامه‌هاي‌ اهمال‌كاري تاكمن، فرسودگي شغلي مسلش و خودتنظيمي براون و همكاران استفاده شد. يافته‌‌هاي تحقيق حاكي از آن بودند كه فرسودگي شغلي با خودتنظيمي داراي رابطه منفي و معني‌دار بوده و با اهمال‌كاري رابطه مثبت و معني‌دار داشته است. همچنين نقش ميانجي‌گر متغير اهمال‌كاري شغلي نيز بر اساس يافته‌هاي پژوهش حاضر تأييد‌ شد.

The aim of this study was to investigate the conceptual model of the relationship between job burnout with self-regulation with mediating role of procrastination. The research method in this research was descriptive correlational using structural equation modeling. Statistical population of this study consisted all of the administrators of elementary schools in Mashhad, Tabadkan region. From this population 240 administrators were selected by simple random sampling method. The instroments included Tuckman procrastination, Maslach burnout and Miller and Brown self-regulation questionnaires. The findings suggested that job burnout has negative and significant relationship with self-regulation, and has a positive and significant relationship with procrastination. Also, the mediating role of procrastination has been supported.