مطالعۀ تطبيقي آراء كريستيان بوبن و سهروردي در هستان‌شناسي آفرينش

برداشت‌هاي اسطوره‌اي از آفرينش، منعكس‌كنندۀ ذهنيت انسان از هستي و خلقت ‌است كه اغلب، هدف از آن‌ها رفع ابهام از مرحلۀ پيش از آفرينش و خود آفرينش است. كريستين بوبن در آثار ادبي ـ عرفاني خود گاه با زباني توصيفي، گاه ادبي و استعاري، به هستان‌شناسي آفرينش پرداخته‌ است. بينش او به نظام هستي، تشابه قابل توجهي با آراء سهروردي پيرامون «انوار قاهره» و «انوار مدبره» دارد؛ بوبن نيز عواملي ماورايي همچون نور الهي و فرشتگان را در كنار عوامل ديگر، مؤثر در خلقت طبيعت و مديريت آن‌ها مي‌بيند. هدف از اين جستار با رويكرد تحليلي ـ تطبيقي‌ بازخواني عمقي‌تر آثار ادبي ـ عرفاني بوبن و شناخت بهتر جهان‌بيني او در تطبيق با فلسفۀ اشراقي سهروردي است. نتيجه پژوهش بيانگر آن است كه كريستين بوبن با نوعي خودآگاهيِ اشراقي و با نگاهي بوطيقايي ـ عرفاني، اسطورۀ آفرينش را در تداوم هميشگي با «وجه خدا»  و يا به عبارت ما، مصداق بارز «كل يومٍ هُو في شَأن» مي‌بيند. در آثار وي اين اسطوره، زايشي زنجيروار و جاويدان از «هستي» را در ارتباط نزديك با ابديتي نوراني ترسيم مي‌كند. بوبن همانند سهروردي نور را مبناي وجود و عامل تداوم آن مي‌بيند، كه از نظر ما نوعي نگاه شِبه اشراقي است.