بازتاب انديش آفرينش بني در شاهنام فردوسي و مثنوي مولوي

از كليدي‌ترين مباحث در ادب حماسي و عرفاني به‌ويژه در شاهنامه و مثنوي، جلوه‌هاي نوع دوستي انسان است. در اين آثار، خاستگاه متفاوت آفرينش و خلقت، تصاوير متفاوتي از انسان و جلوه‌هاي نوع ‌دوستيش پديد آورده است كه بر ضروري بودن اين كاوش صحّه مي‌گذارد. پژوهش حاضر به روش تحليلي ـ توصيفي مي‌كوشد به بازتاب انديش آفرينش بني در شاهنامه و مثنوي بپردازد. در تصوير آفرينش، بني از آميزشِ نيروهاي مخفي در يك «بن»، گيتي و انسان پديد مي‌آيد.يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه مهر و پيوند، هدف نهايي زندگي انسان‌هايي است كه خود را آفريده‌ء مهر و آميزش مي‌دانند. فردوسي و مولوي نيز با چنين مهري در اشعارشان، سعي در آفرينش ايراني تازه دارند؛ ايراني كه گوهرش «مردمي» و «جهاني» است. اين مردمي بودن، به فرد و جامعه، بي آن كه شخصيّتشان را بگيرد و يا بزدايد، معنا و جان مي‌دهد و مردمي بودن جهاني، تنوّع و هماهنگي همگان را مي‌پسندد و مي‌پرورد.