تحليل ماهيت تعهدات دولت‌ها در توافقنامه پاريس 2015 درباره تغييرات اقليمي

Analyzing the Nature of States Obligations in the Paris agreement 2015 on climate change

يكي از مهمترين اسناد بين‌المللي لازم‌الاجرا براي واكنش در برابر تغييرات اقليمي، موافقتنامه پاريس 2015 است. بيش از سه دهه است كه دولت‌ها مذاكرات طولاني در خصوص تغييرات اقليمي را آغاز نموده‌اند و همواره اين موضوع در دستور كار دولت‌ها قرار داشته است. از مهمترين دلايل ناكامي‌ براي تدوين و اجراي يك سند بين‌المللي لازم‌الاجرا، عدم تمايل بسياري از دولت‌ها به پذيرش اهداف كاهش انتشار الزام‌آور بوده است. تجربه ناموفق پروتكل كيوتو 1997، نشان دهنده اين رويكرد دولت‌ها به عدم پذيرش تعهدات الزام‌آور است. در اين مقاله تلاش شده است تا ماهيت تعهدات دولت‌ها در توافقنامه پاريس 2015 درباره تغييرات اقليمي مورد تحليل حقوقي قرار گيرد. اين تحقيق مبتني بر روش تجزيه و تحليل استقرايي حقوقي است. بر اساس اين روش، موافقتنامه پاريس 2015 و برخي از اسناد قبل از آن در خصوص برخورد با تغييرات اقليمي، مورد بررسي حقوقي قرار گرفته است. نهايتاً اين پژوهش، ضمن بررسي فرصتها و ظرفيتهاي حقوقي توافقنامه پاريس 2015، به اين نتيجه نائل شده است كه عليرغم اين كه موافقتنامه پاريس به عنوان يك معاهده بين‌المللي گامي مهم و اساسي در جهت كاهش انتشار گازهاي گلخانه‌اي ارزيابي مي‌شود، ولي همچنان داراي برخي ناكارآمدي‌هاي حقوقي و اجرايي است.

One of the most important international instruments to deal with climate change is the Paris Agreement 2015. For over three decades, states have begun long-term talks and negotiations on climate change, which is always on the international agenda. One reason for not concluding an international instrument is that states are not willing to adopt binding commitments on mitigating Green House Gas emission. The failed experience of the Kyoto Protocol 1997 reflects this approach. The piece analyzes the nature of states obligations in the Paris agreement on climate change. This research is based on a legal inductive analysis method. According to this method, the Paris Agreement and some related legal instruments on climate change have been analyzed and assessed. This article while identifies various defining elements of legal character of the Paris Agreement, illustrates that even though the Paris Agreement is an “International Treaty within the meaning of the Vienna Convention on the Law of Treaties” which contains a mix of hard, soft and non-obligations is an important step forward to address climate change, but still has legal and normative inefficiencies.