تخت سليمان در گذر زمان (بررسي تحولات تاريخي تخت سليمان در دوره اسلامي با اتكا به منابع تاريخي)

Takht-e Soleiman over Time (Study of the Historical Developments of Takht-e Soleiman in the Islamic Period Based on Historical Sources

بر اساس منابع تاريخي آتشكده آذرگشنسب يكي از سه آتشكده مهم ساسانيان بوده است. جايگاه اين آتشكده در منابع پهلوي گنزك ذكر گرديده كه اعراب آن را شيز مي‌گفتند و اين آتشكده تا قرن چهارم هجري روشن بوده است. بر اساس منابع تاريخي و پژوهش‌هاي باستان‌شناختي، مشخص‌شده كه شيز همان تخت سليمان كنوني است. تخت سليمان بعد از قرن پنجم هجري، به مدت دو قرن به‌كلي فراموش مي‌شود، به‌طوري‌كه در منابع تاريخي هيچ اشاره‌اي به اين محل نشده است، اما در دورۀ ايلخاني، اين محل دوباره مورد توجه قرارگرفته و كاخ شكاري در آن احداث مي‌شود. در اين دوره به تخت سليمان، ستورليق، سورلوق و يا سغورلوق مي‌گفتند كه بيشتر تحولات تاريخي تخت سليمان دورۀ اسلامي نيز مربوط به همين زمان است. پس از دورۀ ايلخاني، در زمان شاهان اوايل صفوي، از اين محل به‌عنوان شكارگاه شاهي استفاده مي‌شده و در همين دوره، اين محل به تخت سليمان معروف مي‌گردد. با تغيير پايتخت صفويان و دور شدن تخت سليمان از مراكز حكومتي، اين مكان از رونق افتاده و براي هميشه در تاريخ سياسي ايران فراموش مي‌شود.

According to historical sources, Azargoshnesb fire temple was one of the three important Sassanid fire temples. The location of this fire temple is mentioned in Pahlavi Ganzak sources, which the Arabs called Shiz, and its fire temple was lit until the fourth century AH. According to historical sources and archaeological research, Shiz is the current Takht-e Soleiman. Takht-e Soleiman is completely forgotten for two centuries after the fifth century AH. so that in the historical sources there is no mention of this place, but in the reign of Ilkhanate, this place was considered again and a hunting palace was built in it. In this period, Takht-e Soleiman, is referred to as Storliq, Surluq, or Soghorluq and most of the historical developments of Takht-e Soliman in the Islamic period are related to this time. After the Ilkhanate period, during the early Safavid kings, this place was used as a royal hunting ground and in the same period, this place is known as the Takht-e Soleiman. With the change of the Safavid capital and the departure of Takht-e Soleiman from the centers of government, this place was marginalized and forgotten forever in the political history of Iran.