گردشگري حامي فقرا با رويكرد انتقادي

A Critical Approach to Pro-Poor Tourism

كاهش فقر يكي از موضوعات اصلي استراتژي هاي توسعه در سرتاسر جهان است. فقر برآيند تعامل فرآيندهاي اجتماعي، سياسي و اقتصادي است و تنها با رشد اقتصادي و توزيع مجدد درآمد، اين مشكل مرتفع نمي شود. بنابر نظر برخي صاحب نظران، از دهه 1970 گردشگري ابزاري براي توسعه بوده و نقش آن در كاهش فقر و به ويژه فقر قابليتي از اواخر دهه 1990 مورد توجه قرار گرفته است و از آن زمان گردشگري حامي فقرا به سرعت به روشي شناختهشده و ارزشمند در جهت كاهش فقر تبديل شد. بنابراين هدف گردشگري حامي فقرا بهبود دسترسي فقرا به بخش گردشگري و فراهم كردن يك منبع درآمد براي آن هاست. اما گردشگري حامي فقرا منتقدين خاص خود را نيز دارد و آنان بر اين عقيده هستند كه در گردشگري حامي فقرا، اولويت با كاهش فقر است و محافظت داراي اهميت ثانويه است كه اين خود صدماتي بر محيط زيست، اقتصاد و فرهنگ وارد مي كند و به همين دليل نمي توان ادعا كرد كه اين نوع از گردشگري مي تواند منجر به كاهش فقر (فقر قابليتي) در تمام ابعاد شود. به همين منظور پژوهش حاضر، در پي تلفيق دو مقوله فقر و توسعه گردشگري بوده و بر آن است تا از طريق روش تحليلي- توصيفي و مطالعات اسنادي و با تحليل آراي صاحب نظران اين حوزه چالش هاي گردشگري حامي فقرا را در 9 گروه با رويكردي انتقادي دسته بندي كرده و مورد بررسي و مداقه قرار دهد.

One of the main themes of development strategies around the world is poverty reduction. Poverty is the result of the interaction of social, political, and economic processes, then economic growth and income redistribution can not solely resolve this problem. According to some experts, tourism has been a tool for development since the 1970s and its role in reducing poverty, especially poverty as capability, has been considered since the late 1990s. Since then, pro-poor tourism has quickly become a well-known and valuable tool. It has become a way to reduce poverty, so the goal of tourism is to support the poor by improving access of them to the tourism sector and providing them with a source of income. But pro-poor tourism also has its own critics who believe that it is a priority to reduce poverty, and protection is of secondary importance, which in turn harms the environment, the economy and culture. It cannot be argued that this type of tourism can lead to a reduction in poverty in all its dimensions. For this purpose, the present study seeks to combine the two categories of poverty and tourism development. Then it intends to categorize and analyze the challenges of pro- poor tourism in 9 groups with a critical approach through analytical-descriptive method and documentary studies and by analyzing the opinion of experts in this field.