ضمان قهري ناشي از سرايت ويروس كرونا در رابطه ميان زوجين

The Non-Contractual Indebtedness due to the Transmission of Coronavirus in Couples’ Relationships

بيماري كويد 19 زندگي اجتماعي در عصر حاضر را دستخوش تحولات زيادي نمود و پيامدهاي خطرناك اين بيماري بر جان افراد، تبديل به يك دغدغه اجتماعي جدي شده است. از جمله ويژگي­هاي برجسته اين بيماري قدرت بالاي سرايت آن از شخصي به شخص ديگر است. بديهي است در كانون خانواده كه با محوريت زوجين تشكيل مي­شود، نظر به سكونت آن­ها در منزل مشترك و تماس مستقيم يا غيرمستقيم زياد آن­ها با هم، احتمال سرايت اين بيماري در صورت ابتلاي يكي از زوجين، به ديگري بسيار بالا است. اين موضوع صرف­نظر از جنبه ­هاي پزشكي، ابعاد حقوقي مهمي نيز به همراه دارد. نوشتار حاضر به صورت مشخص به دنبال پاسخ به اين پرسش است كه آيا در صورت انتقال اين بيماري از سوي يكي از زوجين به ديگري، انتقال­دهنده ضامن جنايت است؟ براي مثال آيا در فرض فوت انتقال‌گيرنده، مي­توان حسب مورد ناقل را قصاص يا او را ملزم به پرداخت ديه نمود؟ مطالعه فقهي و حقوقي حكايت از آن دارد كه در فرض علم ناقل، با حصول شرايطي مي­توان جنايت را عمدي و مستوجب قصاص يا ديه دانست؛ البته در فرض جهل نامبرده، حكم به ضمان او به پرداخت ديه همراه با اشكالاتي است.

COVID-19 has greatly affected the social life in the present era and its dangerous consequences on people’s lives have been a serious social concern. One of the most important characteristic of this disease is that it is highly contagious. Obviously in families, which the couples are at the center, living in the same house and having many direct and indirect contacts, the possibility of transmission of this disease is high if one member contracts the disease. Despite the medical aspects of this issue, there are also important legal aspects. This article specifically seeks the answer to the question that whether the disease carrier is liable if they transmit the disease to their partner. For example, if the receiver dies, is it possible to hold the carrier responsible? Jurisprudence and legal studies show that if the carrier knows that they are carrying the virus, in some situations it constitutes a deliberate crime which can be punished but if the carrier does not know about it, it is not accepted that they are liable for compensation.