اثرات سيستم‌هاي گابائرژيك و مورفينرژيك بر هستهCA1 هيپوكامپ روي رفتارهاي اضطراب و حافظه برانگيخته بر اساس الگوي تست- تست مجدد

هيپوكامپ، ساختاري كليدي در پردازش اضطراب و ذخيره حافظه است. هدف از پژوهش حاضر، بررسي برهمكنش ميان سيستم‌هاي گابائرژيك ناحيهCA1 هيپوكامپ و سيستم مورفينرژيك در تعديل اين رفتارها است. در اين مطالعه موش‌هاي نر نژاد ويستار با استفاده از جراحي استرئوتاكسيك در ناحيه CA1كانول گذاري شدند. پس از طي دوره ريكاوري مورفين (آگونيست گيرنده‌هاي اوپيوئيدي مو) به صورت درون صفاقي، موسيمول و بيكوكولين (آگونيست و آنتاگونيست گيرنده‌هايGABAA) به درون CA1 تزريق گرديد. پارامترهاي مدت زمان حضور (%OAT) و تعداد ورود به بازوي باز (%OAE) در دستگاه EPM محاسبه شدند. آزمون تحليل واريانس يك طرفه نشان داد تزريق درون صفاقي مورفين (%OAT) و (%OAE) را افزايش مي‌دهد كه حاكي از اثرات اضطراب زداي مورفين است. طبق نتايج آزمون t زوجي تشكيل حافظه بهبود يافت. تزريق پيش از آزمون دوز‌هاي مختلف موسيمول و بيكوكولين به ترتيب رفتارهاي شبه اضطراب زدا و اضطراب زايي را القا نمود در حاليكه اثرات آنها روي حافظه بهبودبخش بود. تزريق سيستميك دوز موثر مورفين به همراه دوزهاي سه گانه موسيمول اثرات هم افزايي را در تشكيل حافظه و كاهش اضطراب القا نمود. تزريق اين دوز از مورفين به همراه دوزهاي سه گانه بيكوكولين، سبب تغيير اثرات منفي بيكوكولين روي اضطراب گرديد ضمن اينكه تشكيل حافظه در اين گروه‌ها افزايش يافت. اين يافته‌ها نشان مي‌دهند كه سيستم‌هاي گابائرژيك و اپيوئيدرژيك تاثيرات مشابهي برحافظه و اضطراب در ناحيه CA1 دارند.