تأثير تركيب تمرين‌هاي مقاومتي و تزريق سلول‌هاي اجدادي اندوتليال بر بيان فاكتورهاي آنژيوژنيك در موش‌هاي صحرايي ديابتي القاء شده با STZ

مقدمه: اختلالات آنژيوژنز از سازِكارهاي شناخته شده ناشي از ديابت است. با هدف كاهش اختلالات آنژيوژنز، تمرينات مقاومتي و هم‌زماني آن با تزريق سلول‌هاي اجدادي اندوتليال از راهكارهاي جديد است، لذا پژوهش حاضر به‌منظور تعيين اثر تمرين‌هاي مقاومتي همراه با تزريق سلول‌هاي اجدادي اندوتليال بر بيان فاكتورهاي آنژيوژنيك در عضله‌ي اسكلتي موش‌هاي صحرايي ديابتي شده انجام شد.روش‌ها: در اين مطالعه از 30 سر موش صحرايي به‌طور تصادفي در 5 گروه: سالم، ديابتي كنترل (D)، ديابتي تمرين كرده (DR)، ديابتي با تزريق سلول اجدادي اندوتليال (DI)، ديابتي تمرين كرده با تزريق سلول اجدادي اندوتليال (DRI) تقسيم شدند. براي بررسي تغييرات بيان پروتئين Ang1 و Tie2 به روش وسترن بلات اندازه‌گيري شدند. داده‌هاي با استفاده از آزمون تحليل واريانس دو عاملي با نرم‌افزار SPSS نسخه‌ي 19 در سطح معناداري 5%≥α تجزيه و تحليل شد.يافته‌ها: در اين پژوهش 6 هفته تمرين مقاومتي منجر به افزايش معني‌دار پروتئين‌هاي Ang1 وTie2 شد. اما تزريق سلول‌هاي اجدادي اندوتليال تنها بر ميزان پروتئين Tie2 معني‌دار بود. اثر تعاملي تمرين مقاومتي و تزريق سلول‌هاي اجدادي اندوتليال تنها بر ميزان پروتئين Tie 2 معني‌دار بود، به‌عبارت ديگر تركيب تمرين مقاومتي و تزريق سلول‌هاي اجدادي اندوتليال نسبت به تنها تمرين يا تزريق، در ميزان بيان پروتئين Tie2 برتري داشت. نتيجه‌گيري: مي‌توان اظهار داشت تمرين مقاومتي آنژيوژنز را در افراد ديابتي بهبود مي‌بخشد. احتمالاً اثر تعاملي تمرينات مقاومتي با تزريق سلول‌هاي اجدادي اندوتليال مي‌تواند باعث تحريك آنژيوژنز در عضله‌ي اسكلتي شود و راهبرد جديدي در درمان اختلالات ديابت باشد.