بررسي و مقايسه تأثير والپروات سديم بر ميزان افسردگي و ويژگي هاي الكتروفيزيولوژيك در بيماران مبتلا به صرع و اختلال دو قطبي

زمينه و هدف : بيماران مصروع و دو قطبي با داروهاي ضد تشنج تحت درمان قرار مي‌گيرند و اين از آن روست كه اختلال هاي صرعي و دوقطبي از نظر عصب شناختي، الكتروفيزيولوژي و شيميايي با سازوكارهاي متشابهي توصيف مي‌شوند. با اينحال صرع و تشنج در زير گروه بيماريهاي مغز و اعصاب، و اختلال دوقطبي در زيرگروه اختلال هاي روان پزشكي طبقه بندي مي‌شوند. پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير والپروات سديم به عنوان يك داروي ضد تشنج از نظر ويژگي هاي الكتروفيزيولوژيك انجام شده است و پژوهشگر كوشيده است تا آثار اين گروه از داروها را بر علائم الكتروفيزيولوژيك و همچنين ميزان افسردگي بيماران گفته شده مورد كاوش قرار دهد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر به روش نيمه تجربي و روي بيماران مبتلا به اختلال دوقطبي و بيماران مبتلا به صرع لوب تامپورال كه افسردگي آنان توسط پرسشنامه افسردگي بك اندازه گيري شده، انجام شده است. بيماران در فاصله فروردين تا اسفندماه سال 1395 به مراكز روانپزشكي و كلينيك هاي مغز واعصاب در شهرهاي تهران و ارديبل مراجعه كرده و بطور يكسان تحت درمان با والپروات سديم قرار داشته اند. حجم نمونه در هر گروه 40 نفر بوده و پيش از آغاز دارودرماني و يكماه پس از آن از بيماران الكتروآنسفالوگرافي و تست افسردگي به عمل آمده است. داده‌ها با استفاده از شاخصهاي آماري توصيفي(ميانگين و انحراف استاندارد) و استنباطي(تحليل كوواريانس يك راهه آنكوا) و با بهره گيري از نرم افزار SPSS21 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. ضمناً براي كليه فرضيه‌ها سطح معني داري 0.05 = a در نظر گرفته شده است. يافته ها: يافته‌ها نشان داد كه استفاده از والپروات سديم بين دو گروه آزمايش وگروه كنترل از لحاظ مصرف داروي ضد تشنج تفاوت معني داري وجود دارد اين دارو سبب تغيير ويژگي هاي الكتروآنسفالوگرام بيماران مبتلا به صرع و اختلال دو قطبي گرديده، و در هر گروه باعث كاهش چشمگير الگوي بيمارگونه EEG شده است(ميزان تاثير 0.233مي باشد). همچنين والپروات سديم باعث كاهش ميزان افسردگي بيماران گرديد(0.008 = p و 3.695= F). نتيجه گيري: يافته هاي پژوهش حاضر حاكي از تاثير داروي ضد تشنج والپروات سديم در كاهش امواج مغزي غير عادي وكاهش ميزان افسردگي در هر دو گروه بيماران مصروع و دوقطبي بوده است. ضمنا روشن شد كه بيماران دوقطبي داراي فعاليت الكتروفيزيولوژيك بيشتري در نيمكره راست مغز خود هستند.اين نتايج به نوعي از فرضيه فروزش حمايت مي‌كنند.