تصوير زن در سينما (تحليلي بر ده فيلم دهه 1380 سينماي ايران)

با نزديك‏تر شدن رويكردها و ايده‏ هاي علمي و هنري به همديگر و مطرح‌شدن نسبت بين جامعه و هنر، تصوير ارائه‏شده از گروه‏هاي مختلف، به‌ويژه گروه‏هاي فرودست جامعه، از جمله زنان، در رسانه‏ها به موضوعي جدي براي پژوهش بدل شد. مقاله حاضر مي‏كوشد با اتكاي به ايده‏هاي نظريه فمينيسم و رويكرد گفتمان‏كاوي، نحوه بازنمايي اين تصوير را در آثار سينمايي (ده فيلم) دهه 1380 در ايران توصيف و نسبت تصاوير برساخته آن‌ها را با گفتمان‏هاي سياسي غالب در اين دوره تحليل كند. بر‌اساس يافته‏ها، در بيشتر فيلم‏ها، بازنمايي زندگي زنان به سمت مدرن‏تر‌شدن و متمايل به ايده‏هاي غيرمردسالارانه مي‏رود، اما اين زنان مدرن هم هرگز در حالتي قطبي قرار نمي‏گيرند. آنان هم‌زمان ويژگي‏هاي اصلي هر دو گفتمان را با خود دارند. با توجه به كليت تصاوير، به‏رغم تأثيرپذيري اين آثار از نگرش كارگردانان و تعلقات گفتماني آن‌ها، جلوه‏هايي بازتابي از شرايط اجتماعي مسئله «زنانگي و مردانگي» در اين فيلم‏ها ديده مي‏شود. گويي بازتابي از شرايط گذار واقعي جامعه از مرحله سنتي‏تر به مدرن‏تر در فيلم‏ها نيز وجود دارد.