تحليل بازنمايي فرهنگ جنسيتي در رمان‌هاي نويسندگان زن ايران طي سه دهه

در ميان همه ژانرهاي ادبي، رمان بيشترين ارتباط را با جامعه و زندگي واقعي دارد. همچنين نويسندگان زن، براي نوشتن از جنبه‌هاي گوناگون زندگي و جنسيت خويش، از آغاز گونه ادبي رمان را برگزيده‌اند. اين مقاله با روش تحليل محتوايي به بررسي مسائل مربوط به زنان در رمان‌هاي نويسندگان زن سه دهه 1370، 1380 و 1390 ايران مي‌پردازد و تأثير تحولات اجتماعي و فرهنگي هر دهه را بر محتواي رمان‌ها نشان مي‌دهد. به همين منظور، از هر دهه دو رمان براي بررسي انتخاب شده و نتيجه‌ حاكي از آن است كه دگرگوني‌هاي اجتماعي و فرهنگي تأثير بسياري بر ديدگاه نويسندگان زن در پرداخت شخصيت‌ها و مسائل زنانه دارد و تحول محتواي رمان‌ها منطبق با تحولات جامعه و متأثر از آن است. در رمان‌هاي دهه 1370، سلطه مردانه و خشونت پررنگ‌تر است و زنان قدرت و جايگاهي ندارند. شخصيت‌هاي زن رمان‌هاي دهه 1380 نيز شرايط تقريباً مشابهي با دهه قبل دارند و بحث هويت‌يابي در اين دهه بسيار پررنگ و مهم است. زنان رمان‌هاي دهه 1390 اما به استقلال و آزادي عمل دست يافته‌اند، فعالانه در جامعه حضور مي‌يابند و دغدغه‌ها و مطالبات متفاوتي دارند.