تأثير نظام‌هاي اداري بر فرايند توسعه سياسي در ايران و برخي كشورهاي آسيايي: پژوهشي تطبيقي

هدف اين پژوهش، بررسي تأثير نظام‌هاي اداري بر فرآيند توسعه سياسي در ايران و كشورهاي آسيايي (ايران، تركيه و كره جنوبي) است. وجه مشترك اين كشورها مدرنيزاسيون (نوسازي) اقتدارگرايانه بود. در فرآيند توسعه سياسي عوامل گوناگوني نقش‌آفريني مي‌كنند؛ ازجمله نظام‌هاي اداري كه بر بستري از سيستم‌هاي سياسي قرار دارند. بوروكراسي دولتي كارآمد، توان و ظرفيت دولت‌ها براي قدم گذاشتن در مسير توسعه را تسهيل مي‌كند. در اين پژوهش، از روش‌شناسي توصيفي پيمايشي و مطالعات تطبيقي استفاده شد. ابزار جمع‌آوري اطلاعات پرسشنامه محقق‌ساخته بود و حجم نمونه براي اين كار 30 نفر تعيين شد. روايي آن را خبرگان تأييد و به‌منظور تأييد پايايي از آزمون آلفاي كرونباخ استفاده شد. تجزيه و تحليل اطلاعات با استفاده از مدلسازي معادلات ساختاري و نرم‌افزار Smart PLS انجام شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه كشورها بر مبناي توانايي تبديل قابليت‌هاي نظام‌هاي اداري خود به ظرفيت‌هاي سياسي مي‌توانند توسعه پيدا كنند. كشورهايي به توسعه دست پيدا مي‌كنند كه بتوانند ثبات، مشاركت و پاسخ‌گويي نظام سياسي خود را افزايش دهند و نظام اداري كارآمد، مقتدر و مشروعي را بنا كنند. نتايج پژوهش نشان داد كشور كره جنوبي موقعيّت بهتري نسبت به ديگر كشورهاي آسيايي مورد پژوهش دارد.