رابطه حرمت خود و كمال‌گرايي ناسازگار با اعتياد به كار در بين كاركنان بهداشت و درمان : نقش واسطه‌اي نشخوار فكري

مقدمه: اعتياد به كار وضعيتي است كه با پيامدهاي فردي و اجتماعي مختلف ارتباط دارد. هدف پژوهش حاضر بررسي نقش واسطه اي نشخوار فكري در رابطه بين حرمت خود و كما گرايي ناسازگار با اعتياد به كار بود روش كار‌: پژوهش حاضر توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه آماري كاركنان بهداشت و درمان بيمارستا ن هاي دولتي شهر تهران در سال 1399 بود كه با استفاده از روش نمونه گيري داوطلبانه تعدد 316 نفر انتخاب شدند. داده ها با مقياس حرمت خود روزنبرگ (RSES)، مقياس پاسخ نشخواري (RRS)، سياهه اعتياد به كار (WorkBAT)، مقياس كمال گرايي مثبت و منفي (PNPS) گردآوري و با استفاده از مدل سازي معادلات ساختاري مورد تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد اثر مستقيم حرمت خود بر نشخوار فكري (0.44 = β، 0.001P ) و بر اعتياد به كار (0.15 = β، 0.001P ) منفي معنادار بود. همچنين، اثر مستقيم كمال گرايي ناسازگار بر نشخوار فكري (0.37= β، 0.001P )، اثر مستقيم كمال گرايي ناسازگار بر اعتياد به كار ( 0.26 = β، 0.001P ) و اثر مستقيم نشخوار فكري بر اعتياد به كار ( 0.28= β، 0.001P ) منفي معنادار است. نتايج آزمون بوت استراپ نشان داد نقش واسطه اي نشخوار فكري در رابطۀ حرمت خود با اعتياد به كار (0.12 = β، 0.01P ) و در رابطه كمال گرايي ناسازگار با اعتياد به كار (0.10 = β، 0.01P ) معنادار است. نتيجه گيري: مطالعه حاضر بر نقش واسطه‌اي نشخوار فكري به عنوان يك مكانيسم شناختي مهم در رابطه بين عوامل شخصيتي و اعتياد به كار تاكيد دارد. يافته ها مي تواند به جهت دهي پيشگيري ها و مداخلات هدفمند براي اعتياد به كار در كاركنان بهداشت و درمان كمك كند. بنابراين، توجه به مكانسيم هاي شناختي ناكارآمد و اصلاح آنها مي‌تواند روش مطلوبي براي كاهش اعتياد به كار باشد.