مقايسه اثربخشي درمان شناختي-رفتاري، درمان پسخوراند زيستي و درمان تركيبي آنها بر كيفيت خواب زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگير

مقدمه: اضطراب شايعترين طيف اختلالات روانپزشكي را تشكيل ميدهد و يكي از انواع مهم آن، اضطراب فراگير است. كيفيت خواب احساس رواني است كه بر كيفيت زندگي و احساس سلامتي فرد تاثير مي گذارد و منجر به تشديد علايم بيماري هاي جسمي رواني مي گردد. هدف از پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي درمان شناختيرفتاري، درمان پسخوراند زيستي و درمان تركيبي آنها بر كيفيت خواب زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگير بود. روش كار: روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري دو ماهه با گروه كنترل بود. در اين پژوهش جامعه آماري كليه زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگير مراجعه به مطب روانپزشكي نوين شهر بروجرد در سال 1400 بودند و با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس تعداد 60 نفر از آنان انتخاب و در چهار گروه مساوي جايگزين شدند. گروه‌هاي آزمايش تحت درمان شناختي رفتاري(8 جلسه)،درمان پسخوراند زيستي(8 جلسه)، درمان تركيبي(8 جلسه) قرار گرفتند؛ اما گروه كنترل هيچ‌گونه مداخله اي دريافت نكردند و در ليست انتظار باقي ماندند. از مقياس اختلال اضطراب فراگير(Spitzer and et al, 2006) و پرسشنامه كيفيت خواب پيتزبورگ(Buysse and et al, 1989) به منظور گردآوري اطلاعات استفاده شد. تجزيه ‌و تحليل اطلاعات به‌دست‌آمده از اجراي پرسشنامه ها با روش هاي تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر و آزمون تعقيبي بنفروني در نرم افزار SPSS24 انجام شد. يافته ها: نتايج نشان داد هر سه درمان مذكور در مرحله پس‌آزمون و پيگيري نسبت به گروه كنترل اثربخشي معناداري بر كيفيت خواب زنان مبتلا به اضطراب فراگير داشتند(05/0 P). همچنين يافته هاي پژوهش نشان داد كه درمان تركيبي در بهبود كيفيت خواب مؤثرتر از درمان شناختيرفتاري و پسخوراند زيستي بود(05/0 P). نتيجه گيري: بر اساس نتايج پژوهش حاضر و با توجه به اثربخشي بيشتر درمان تركيبي پيشنهاد مي شود از درمان تركيبي(درمان شناختي رفتاري همراه با پسخوراند زيستي) به عنوان يك شيوه درماني براي كاهش مشكلات خواب در زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگير در مراكز مشاوره و خدمات روانشناختي استفاده شود.