نقد دليل خودمتناقض بودن خدا در بيان مايكل مارتين جهت معقول‌سازي الحاد

خداباوري و الحاد دوسويه هميشه در تقابل جريان تاريخ بشر، در پاسخ به منشأ هستي و وجود هستند كه بحث‌هاي فراواني در خصوص گفتمان، ادله، شواهد و لوازم آنها شده است. يكي از نقدهاي آتئيست‌ها بر خداباوران اين است كه وجود خداوند و قبول آن با صفاتي كه در اديان بيان مي‌شود، امري خودمتناقض بوده و در صورت تصور درست، پذيرفته نخواهد شد. مايكل مارتين، ملحد و فيلسوف عصر حاضر، صفاتي چون عالم مطلق بودن و خير مطلق بودن خدا را سبب تناقض و انكار وجود خدا دانسته و سعي كرده است تا الحاد را از اين طريق معقول جلوه دهد. نوشتار حاضر با روش توصيفيتحليلي درصدد بررسي انتقادي اين گفتار مارتين و نشان دادن ضعف‌هاي اين رويكرد در محدود دانستن عالم هستي به ماده و جسمانيت و قياس خداوند به انسان در شيوۀ حصولي كسب علوم است و حال آنكه علم حضوري خدا كه بالاترين مرتبۀ علم است، خدا را از انواع ديگر علوم بشري بي‌نياز مي‌كند. خطاي مارتين نگاه انسان‌انگارانه به خدا و نيز عدم فهم درست از عالم مطلق است و وي نبايد با تقسيمي غيرفلسفي از علم به قضاوت دربارۀ علم الهي مي‌پرداخت.