تبيين مدل ارزيابي استفاده مجدد سازگار از خانه‌هاي ميراثي تهران (با استفاده از روش F’ANP)

امروزه استفاده مجدد سازگار به عنوان يكي از راهبردهاي اصلي براي حفظ ميراث معماري محسوب مي‌شود. اين فرآيند عموماً به حفاظت از بناهاي ميراثيِ بدون استفاده از طريق تبديل آنها براي استفاده‌هاي جديد و عملكردهاي مناسب‌تر، ضمن حفظ ساختار، شخصيت، و هويت اصلي آنها براي نسل‌هاي آينده اشاره دارد. نياز به يادگيري از تجارب گذشته و ارزيابي اشتباهات و موفقيت‌ها پس از استفاده مجدد همواره وجود دارد؛ و به دليل اهميت داشتن رويكردي يكپارچه در ارزيابي پروژه‌هاي استفاده مجدد، تعيين شاخص‌هايي جامع كه داراي وزن مي‌باشند، ضرورت مي‌يابد. در مقاله حاضر ابتدا شاخص‌هاي استفاده مجدد سازگار با بررسي متون نظري و اسناد بين‌المللي اين حوزه تعيين، و سپس با وزن‌دهي آنها به روش F’ANP مدل ارزيابي استفاده مجدد سازگار از خانه‌هاي ميراثي تهران ارائه مي‌گردد. نتيجه حاصل از اين بررسي نشان مي‌دهد كه 4 معيار «ارتقاء ساختار اقتصادي»، «توسعه فرهنگي اجتماعي»، «پايداري كالبدي»، و «ملاحظات محيطي» بيشترين تأثير را بر استفاده مجدد سازگار از خانه‌هاي ميراثي تهران داشته‌اند و شاخص «توجه به ويژگي‌هاي منطقه» با بالاترين وزن نهايي، بيشترين اهميت را در ارزيابي دارد. پس از سه شاخص ملاحظات محيطي، شاخص‌هاي پتانسيل كالبدي تغيير عملكردي، ايجاد فرصت‌هاي شغلي، اقدامات حفاظتي، توسعه گردشگري، و تداوم منزلت فرهنگي در اولويت‌هاي بعدي مي‌‌باشند.