توزيع قدرت و ساختار حكمراني محلي در نظام مشروطيت ايران

Distribution of power and structure of local government in the Iranian constitutional system

در جوامع متكثري چون ايران مساله توزيع قدرت و حكمراني محلي به عنوان يكي از شاخصه هاي مهم توسعه سياسي و حكمراني خوب، از اهميت زيادي برخوردار است. تجربه تاريخي به ما نشان ميدهد كه عدم دقت در چند و چون توزيع مناسب قدرت،ميتواند بستر مناسبي براي حركت هاي گريز از مركز و يا تمركزگرايي اقتدارگرايانه را در پي داشته باشد. از آغاز جنبش مشروطه در ايران، مساله توزيع قدرت و حكمراني محلي مطمح نظر مشروطه خواهان و بعدها جمهوري خواهان بوده است. با توجه به اهميت اين مساله، مقاله حاضر در پي آن است كه دريابد سازوكار توزيع قدرت با عطف توجه به حكمراني محلي در قانون اساسي مشروطه و قوانين عادي بعدي و نيز در عرصه عمل، به چه سان تنظيم و تحقق يافت؟ فرض ما در اين مقاله كه به وسيله شواهدبعدي مورد تاييد قرار گرفته، اين است كه بحران در نظام پاتريمونياليستي قاجاريه، زمينه حركت به سوي تمركززدايي را فراهمكرد، اما شرايط بين المللي و ملي، ضرورت كنترل انحصاري منابع قدرت توسط حكومت متمركز پهلوي را افزايش داد و مساله حكمراني محلي و توزيع قدرت در عمل، به محاق رانده شد. اين مقاله نشان مي دهد كه نوسان ميان تمركز و توزيع قدرت دردوره مورد بررسي، نشان از دوگانگي نگرش نسبت به توسعه سياسي در بين نخبگان سياسي ايران دارد: توسعه به مفهوم بسط وگسترش رقابت و مشاركت سياسي نيروهاي اجتماعي، و يا توسعه به معناي افزايش قدرت، توان و كارايي حكومت. روش پژوهش حاضر تفسيري و از نوع كيفي بوده و روش گردآوري داده ها نيز كتابخانه اي و جستجوي اينترنتي بوده است. .

In many societies such as Iran, the issue of power distribution and local governance is one of the most important characteristics of political development and good governance. Historical experience shows us that inaccuracies in the proper distribution of power can provide a fertile ground for centrifugal movements or authoritarian centralism. From the beginning of the constitutional movement in Iran, the issue of distribution of power and local governance has been considered by constitutionalists and later Republicans. Given the importance of this issue, the present article seeks to find out how the mechanism of distribution of power was regulated and realized by paying attention to local governance in the constitution and subsequent ordinary laws, as well as in practice. Our hypothesis in this article, which is confirmed by the following evidence, is that the crisis in the Qajar patrimonial system provided the ground for decentralization, but international and national conditions increased the need for monopoly control of power sources by the centralized Pahlavi government. The issue of local governance and the distribution of power in practice was dismissed. This article shows that the fluctuation between the concentration and distribution of power in the period under review indicates a dichotomy between attitudes towards political development among Iran's political elites: development in the sense of expanding competition and political participation of social forces, or development in the sense of increasing. Power, power and efficiency of government. The method of the present study was interpretive and qualitative and the method of data collection was library and internet search.