اثربخشي مداخله مبتني بر روانشناسي مثبت بر رضايت زناشويي زنان آسيب ديده از خيانت

هدف اين پژوهش تعيين تأثير درمان مبتني بر روانشناسي مثبت بر رضايت زناشويي زنان آسيب‍ديده از خيانت است. جامعۀ آماري اين پژوهش نيمه‌تجربي دربرگيرندۀ كليۀ زنان آسيب‍ديده از خيانت شهر تبريز در سال 1398 بود كه از سوي دادگستري استان به مراكز مشاورۀ بهزيستي براي دريافت مشاوره ارجاع داده شده بودند كه 30 نفر از آنها با روش نمونه‍گيري در دسترس انتخاب شدند و به صورت همتاسازي در گروه‍هاي آزمايش و كنترل (15 نفر در هر گروه) جاي گرفتند. هر دو گروه مقياس، رضايت زناشويي (1993 Fowers Olson,) را به عنوان پيش‍آزمون و پس‍آزمون تكميل كردند.‌ هشت جلسۀ درمان مبتني بر روانشناسي مثبت‍نگر (هفته‌اي دو جلسه به مدت 4 هفته) در گروه آزمايش اعمال شد؛ اما گروه كنترل مداخله‍اي دريافت نكرد. داده‌ها با استفاده از تحليل كواريانس در نرم افزار SPSS.20 تحليل شدند. درمان مبتني بر روانشناسي مثبت در مقايسه با گروه كنترل بر رضايت زناشويي، ارتباط، حل تعارض و تحريف آرماني زنان آسيب‍ديده از خيانت مؤثر است (P 0.001). آموزش اين رويكرد درماني به عنوان يك روش مداخله‍اي مؤثر در افزايش رضايت زناشويي زنان آسيب‍ديده از خيانت توصيه مي‍شود