بررسي مقايسه‌اي جايگاه مهاجرت‌هاي بين‌المللي در برنامه‌ريزي آمايش سرزمين كشورهاي مقصد مهاجرت (مطالعه موردي: كانادا، آلمان، استراليا و ايران)

كشورهاي گوناگون در سطح جهان به علت ويژگي‌هايي كه دارند و شرايط و اوضاعي كه با آن‌ها روبه‌رو هستند، به‌ عنوان مقصد يا ميزبان مهاجرت شناخته مي‌شوند. هدف از اين پژوهش بررسي و شناخت برنامه‌ها و سياست‌هاي آمايشي آلمان، استراليا، كانادا و همچنين ايران در زمينه مهاجران و پناهندگان مي‌باشد. روشي كه در اين تحقيق مورد استفاده قرار گرفته، از نوع اسنادي و توصيفي است. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان مي‌دهد كشورهاي آلمان، استراليا و كانادا با توجه به ويژگي‌هاي سرزميني، سياسي، اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي خود برنامه‌ها، سياست‌ها و خط‌مشي‌هاي متنوعي را در جهت تسهيل مهاجرت و بهبود شرايط پناهندگان و مهاجران ترتيب داده‌اند؛ كه با بهره‌برداري از آن‌ها به روش‌هاي گوناگون، در جهت توسعه و پيشرفت كشورشان اقدام نمايند. به اين ترتيب، هم كشورها (دولت‌ها و ملت‌ها) و هم مهاجران و پناهندگان بهره‌مندي‌هاي كافي و ضروري برايشان حاصل شده و به اهداف مدنظرشان نزديك‌تر مي‌شوند. اما در ايران سياست‌ها و برنامه‌هاي يكپارچه، منسجم و كارآمدي در سطح ملي وجود ندارد تا از نتايج حضور مهاجران و پناهندگان به نحو مطلوبي بهره‌مندي ايجاد شود و خود مهاجران نيز بتوانند شرايط زندگي قابل قبولي را داشته باشند. در ايران در زمينه مهاجرت، برنامه‌ها به‌صورت فوري و كوتاه‌مدت تدوين مي‌شوند تا به وسيله آن بتوان به نحوي حجم مهاجرت و پناهندگي را در كشور كنترل كرد؛ اما درمورد اثرات و بازخوردهاي بلندمدت آن كه مي‌تواند بسيار حائز اهميت باشد؛ برنامه منسجم و يكپارچه‌اي با نگاه آمايش‌محور وجود ندارد.