اولويت‎ بندي نقاط حادثه‎ خيز شبكه اصلي جمع آوري سيلاب حوضه آبريز شهر تهران براي انجام فعاليت هاي بهسازي

شبكه‎هاي جمع‎آوري آب‎هاي سطحي يكي از زيرساخت‎هاي حياتي هستند كه وظيفه انتقال ايمن رواناب را برعهده دارند. در دهه‎هاي اخير، افزايش حجم رواناب يا سيلاب موجب شده تا در برخي از قسمت‎هاي شبكه ظرفيت كافي براي عبور جريان وجود نداشته باشد. وجود كاربري اراضي و تراكم جمعيتي در اطراف اين مناطق ريسك بالايي را براي انسان‎ها به‎همراه دارد. با توجه به اين‎كه در مطالعات پيشين شاخص‎هاي آسيب‎پذيري در بررسي نقاط حادثه‎خيز شبكه درنظر گرفته نشده است، در اين پژوهش شاخص‎هاي خطر و شاخص‎هاي آسيب‎پذيري توأمان با يكديگر در محاسبه شاخص ريسك استفاده شده و اولويت‎بندي گلوگاه‎ها بر اساس آن انجام شده است. به اين ترتيب با استفاده از مدل‏سازي هيدروليكي شبكه، روش تحليل سلسله‎مراتبي1 و تعريف پنج شاخص: تمركز جمعيتي در اطراف گلوگاه، تراكم و تنوع كاربري‎ها در حاشيه گلوگاه، متوسط درصد پرشدگي كانال/ رودخانه در محل گلوگاه، درجه كانال سيلابرو يا رودخانه و سرعت در كانال/ رودخانه، وزن‎هاي شاخص‎ها به‎دست آمده و با استفاده از روش مجموع ساده وزني2، گلوگاه‎هاي موجود در شبكه جمع‎آوري آب‎هاي سطحي شهر تهران براي انجام عمليات بهسازي، اولويت‎بندي شده است. نتايج اين تحقيق نشان مي‎دهد كه عمده گلوگاه‎هاي بحراني در زيرحوضه شرق تهران و در كانال‎هاي ابوذر، مقصودبيك و باختر قرار دارند.