بررسي تاثير پيش آمدگي و جهت گيري ساختمان بر خودسايه اندازي بنا در اقليم گرم و مرطوب (نمونه موردي: ساختمان هاي چهارطبقه جزيره كيش)

سايه اندازي و بهره گيري از سايه جهت سرمايش ساختمان از ديرباز مورد توجه بشر بوده است و خود سايه اندازي ساختمان ها در اقليم گرم راهكار مناسبي جهت سرمايش غيرفعال به شمار مي رود؛ در اين راستا شكل بدنه هاي ساختمان عامل مهمي در جهت ايجاد سايه بر روي بدنه مي باشد. از طرفي زاويه جهت گيري و استقرار ساختمان نيز از موضوعات بسيار موثر ديگري است كه مي تواند ميزان خود سايه اندازي و به تبع آن مقدار انرژي دريافتي را تحت تاثير خود قرار دهد. اين مقاله بر آن است تا به بررسي و مقايسه خود سايه اندازي در زواياي مختلف جهت گيري ساختمان و تواماً ميزان پيش آمدگي مطلوب طبقات در نما جهت كسب بيشترين ميزان سايه بپردازد. شهر و اقليم مورد مطالعه، شهر كيش در اقليم گرم و مرطوب ايران است. روش تحقيق در اين پژوهش از نوع توصيفيتحليلي است كه در آن به كمك نرم افزار اكوتكت شبيه سازي انجام گرفته است. بر اساس يافته ها در حاليكه تغيير ميزان پيش آمدگي طبقات موجب تغيير قابل توجه ميزان خودسايه اندازي بنا مي شود، جهت گيري نسبت به شرق و غرب و نيز تفاوت زاويه قرارگيري سبب تغيير چشمگير در ميزان متوسط سالانه سطوح تحت سايه بنا نمي گردد اما در هر دو حالت ميزان انرژي تابشي دريافتي دستخوش تغييرات قابل توجه مي شود. نتايج بيانگر آن است كه ساختمان چهارطبقه با پيش آمدگي طبقات به ميزان 0.3 متر نسبت به هم، با زاويه قرارگيري30 درجه به سمت غرب، مدل بهينه از منظر سرمايش ايستا تلقي مي گردد.