بررسي تأثير مصرف انواع انرژي هاي تجديدپذير و تجديدناپذير بر رفاه اقتصادي در ايران

نقش انرژي در جهت رفاه و توسعه اقتصادي كشورها اهميت موضوع انرژي را بيش از پيش نمايان مي‌سازد. تاكنون مطالعه اساسي در خصوص اثرات انرژي بر رفاه اقتصادي در كشور ايران انجام نشده است. لذا در اين پژوهش اثر مصرف انواع انرژي‌هاي تجديدپذير و تجديدناپذير بر رفاه اقتصادي در ايران طي دوره 1397-1360 بررسي شده است. براي تحليل موضوع از مدل خود رگرسيوني با وقفه‌هاي توزيعي (ARDL) و روش هم‌انباشتگي براي تعيين وجود رابطه كوتاه‌مدت و بلندمدت بين متغيرها استفاده شده است. نتايج برآورد مدل تحقيق نشان داد كه سرعت تعديل مدل تصحيح خطا در جهت تعادل بلندمدت حدود 61 درصد است. رابطه رفاه اقتصادي با متغيرهاي سرانه توليد ناخالص داخلي، نيروي كار، شاخص جيني و انواع منابع انرژي‌هاي تجديدپذير و تجديدناپذير (خورشيد، باد، آب، زمين گرمايي، نفت، گاز و بنزين) چه در كوتاه‌مدت و چه بلندمدت، مستقيم است. به طوري كه ميزان افزايش يك درصدي در متغيرهاي برونزاي تحقيق به ترتيب منجر به افزايش 0.85، 0.66، 0.45، 0.61، 0.56، 0.36، 0.31، 0.72، 0.76 و 0.34 درصدي در رفاه جامعه خواهد شد. باوجود وفور نسبي انرژي‌هاي تجديدناپذير (نفت و گاز) در ايران و عدم استفاده بهينه از آنها، مثبت شدن اثر انرژي‌هاي تجديدپذير بر رفاه اقتصادي حاكي از آن است كه استفاده از اين نوع انرژي‌ها در كنار انرژي‌هاي تجديدناپذير منجر به افزايش رفاه اقتصادي جامعه خواهد شد.