فرگشت ساختاري حرارتي و الگوي فرسايش در زاگرس مركزي

چكيدهشناخت تاريخچه‌ برخاستگي و چين‌خوردگي در يك ناحيه،كمك شاياني به درك تاريخچه زايش، مهاجرت و به تله‌افتادگي هيدروكربن و كاهش ريسك حفاري اكتشافي در آن منطقه دارد. مدل‌سازي‌گرمايي در امتداد برش‌ساختاري، به درك اين تاريخچه و برنامه‌ريز‌‌‌ي‌هاي بعدي جهت اكتشاف منابع جديد،كمك فراواني خواهد نمود. در اين مقاله بااستفاده از‌خطوط لرزه‌اي بازتابي سه‌بعدي و نقشه‌هاي‌زمين‌شناسي، يك برش ناحيه‌اي‌‌ترازمند ترسيم و به صورت چند مرحله‌‎اي بازسازي‌ شد و با استفاده از آن و ‌مدل‌گرمايي‌ توليد شده با كمك داده‌هاي انعكاس ويترينايت وآپاتيت فيشن‌ترك، تاريخچه فرايش و فرسايش ناحيه‌اي بررسي گرديد. نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهدكه نهشته‌هاي پالئوزوئيك برخلاف سري هرمز، از‌ زاگرس‌بلند‌تا دشت‌آبادان ضخامت نزديك به هم دارند‌كه نشان‌دهنده اين واقعيت است كه در زمان پالئوزوئيك رخدادهاي زمين‌ساختي‌–‌رسوبي درسراسر‌ناحيه يكسان بوده است.داده‌هاي آپاتيت فيشن‌ترك زمان سرد‌شدگي سنگ‌ها را دربازه زماني اليگوسن‌پاياني تا ميوسن‌مياني و بين‌14‌تا 24ميليون سال‌ نشان مي‌دهد.‌ بر‌اساس نمودار‌هاي تدفين، فرايش پي‌سنگ از زاگرس‌بلند به سمت دشت‌آبادان روندي‌كاهشي دارد‌كه حاكي از‌آن است‌كه پي‌سنگ در‌بخش شمالي برش‌ساختاري، ‌زودتر‌از بخش‌جنوبي‌ در‌‌دگرشكلي درگير‌شده است و اين درگيري بر تشكيل ساختارها، تغيير‌رخساره‌هاي رسوبي و الگوي فرسايش ناحيه‌اي موثر بوده است.