طبيعت- درماني؛ رويكردي نوين در نظام اصلاحي زندان

nature- therapy, a new approach in the rehabilitative system of prison

قريب به سه دهه است كه برنامه هاي متنوع طبيعت- درماني به عنوان يك رويكرد اصلاحي نوين در زندان هاي برخي از كشورها (نظير امريكا، انگلستان و كانادا) به كار بسته مي شود. مطالعات تجربي متعدد حكايت از توفيق اين برنامه ها در راستاي اهدافي نظير كاهش نرخ تكرار جرم و يا ادغام پذيري دوباره زندانيان در جامعه مي كنند. به نحوي كه مي توان گفت، طبيعت درماني در حال بدل شدن به يك الگوي موفق اصلاحي در نظام زندان هاي اين كشورها است. با اين حال، هيچ نوشتاري در ادبيات جرمشناسي يا كيفرشناسي پارسي به بررسي اين الگوي نوظهور نپرداخته است و هنوز هيچ يك از زندان هاي ايران نيز درصدد تجربه آن برنيامده اند. اين نوشتار مي كوشد تا در چهار بخش مجزا، مباني نظري طبيعت درماني، جلوه ها و اهداف آن در زندان ها، نتايج تجربي حاصل از پياده سازي اين برنامه ها در زندان ها، مكانيسم هاي نظري اثربخشي آن و نهايتا، وضعيت به كار گيري اين برنامه ها و جايگاه طبيعت درماني در نظام زندان هاي ايران را ارايه نمايد.

It has been about three decades that various nature-therapy programs are applied as a new modified approach in some countries (i.e. USA, United kingdom and Canada). Numerous experimental studies approve the success of these programs in regard to some purposes like reduction of recidivism rate or reintegration. So that one can say that nature-therapy is about to convert to a successful rehabilitation pattern in the system of prisons of these countries. Nevertheless, no research in Persian criminological or penological literature has yet investigated this newfound pattern and heretofore, none of iran’s prisons is planning to experience that. This paper tries to represent its effectiveness in five distinct parts of theoretical basis of nature-therapy, aspects and their goals in prisons, experimental results, theoretical mechanisms and finally, its situation in iran’s penal system.