شناسايي و بررسي مؤلفه‌هاي مؤثر در همكاري ميان سازماني در سياستگذاري عمومي

Identify and Examine the Effective Components in Inter-organizational Cooperation in Public Policy

همكاري ميان‌سازماني؛ فرايندي است كه در آن بازيگران مستقل از طريق مذاكرات رسمي و غيررسمي تعامل كرده و به صورت مشترك قواعد و ساختارهاي حاكم بر روابط خود و راه‌هاي تصميم‌گيري و اجراي موضوعات مشترك را وضع مي‌كنند. براي اين منظور، مجموعه‌اي از اصول، قواعد، هنجارها و ابزارهاي مختلف براي راهبري ارتباطات ميان سازمان‌هاي مختلف براي حل مسائل گوناگون بكار گرفته مي‌شود. در برخي مطالعات كه اغلب تجربي نيز هستند؛ از ابزار همكاري ميان‌سازماني بعنوان روش مواجهه با مفاهيم پيچيده مثل حوزه‌هاي سياستي كه سريعاً در حال تغيير هستند يا مسئله هماهنگي ميان تعداد زيادي از بازيگران ياد شده است. بكارگيري اصول، تكنيك‌ها، ساختارها و هنجارهاي مختلف مي‌تواند همكاري ميان سازمان‌هاي مختلف را ارتقا بخشيده و تسهيل كند. محققان مختلف با مطالعات نظري و تجربي مختلف درصدد آن هستند كه تركيب بهينه و متناسبي از اين اصول، ساختارها و ابزارها را به نحوي با يكديگر تركيب كنند كه چارچوبي جامع براي همكاري‌هاي ميان‌سازماني در حل مسائل سياستي را تدوين و تجويز كنند. اين پژوهش با بررسي ادبيات نظري و تجربي موجود، درصدد آن است كه عوامل مؤثر بر همكاري‌هاي ميان‌سازماني را شناسايي و مورد بررسي و تحليل قرار دهد. نتايج نشان مي‌دهد پنج متغير كلان حكمراني، سازماني- اداري، ويژگي‌هاي فردي، اعتماد و محيط بر همكاري ميان‌سازماني اثرگذارند. هر كدام از اين متغيرها نيز از متغيرهاي مجزايي برخوردارند.

Inter-organizational cooperation is a process in which independent actors interact through formal and informal negotiations and jointly establish the rules and structures governing their relationships and the ways in which they decide and implement common issues. For this purpose, a set of different principles, rules, norms and tools are used to guide communication between different organizations to solve various problems. In some studies, which are often experimental; Inter-organizational collaboration has been described as a way of dealing with complex concepts - such as rapidly changing policy areas or the issue of coordination among a large number of actors. Applying different principles, techniques, structures and norms can enhance and facilitate collaboration between different organizations. Various researchers with different theoretical and empirical studies have tried to combine the optimal and appropriate combination of these principles, structures and tools in a way that formulates and prescribes a comprehensive framework for inter-organizational cooperation in solving policy issues. This study, by examining the existing theoretical and experimental literature, seeks to examine and analyze the factors affecting inter-organizational cooperation. The results show that five macro variables of governance, organizational-administrative, personal characteristics, trust and environment affect inter-organizational cooperation. Each of these variables also has separate variables.