ضرورت واقعيت يا ناموجبيت‌گراييِ مبتني بر رويكرد زماني ارسطو به موجّهات، بر اساس فصل نهمِ دربارۀ عبارت

The Necessity of Reality or Indeterminism Based on Aristotle's Temporal Approach to Modalities Based on the Ninth Chapter De Interpretatione

رابطۀ جهت و زمان نسبت پيچيده‌اي است. استدلال‌هاي ارسطو دربارۀ موجبيت‌گرايي عمدتاً متمركز بر مقولۀ زمان به جاي عليت است. مسئله دربارۀ عبارت را مي‌توان ناشي از تأملات ارسطو دربارۀ زمان و صدق به شمار آورد. از تأكيد ارسطو بر «ضرورت به‌هنگامِ بودن» كه در اين مقاله بيان خواهد شد و تبيين آن به‌صورت نفي ضرورت مطلق، دست كم مي‌توان سه نتيجه گرفت: 1. ورود بحث زمان به موجّهات و در نهايت، تحول در سطوح بحث از اصل موجبيت و رخدادهاي منفرد آينده؛ 2. اهميت پيامدهاي نظريۀ صدق ارسطو در نفي يا ايجاب اصل موجبيت بر اساس نسبت صدق و زمان؛ 3. تفكيك بنيادي ارسطو ميان ضرورت مشروط و مطلق كه موجب فهم بهتر حوزه‌هاي گوناگون هستي و شناخت از جمله تفاوت‌هاي قلمرو تحت و فوق قمر مي‌شود. استنتاج ضرورت يك چيز از صدق آن نشان مي‌دهد همان‌گونه كه صدق نزد ارسطو در گرو مطابقت با واقع است، مفهوم ضرورت را نيز بايد به‌عنوان وصف واقع يا واقعيت فهميد. پيوند ميان صدق، ضرورت و فعليت حاكي از آن است كه به‌آساني نمي‌توان واقعيت به فعليت درنيامدۀ ناظر به آينده را قلمرو صدق، ضرورت پيشيني و سرانجام موجبيت‌ تام دانست. سعي اين نوشتار بر آن است كه مرز و تمايز انديشۀ ارسطو دربارۀ ضرورت با جبر و تعيّن‌باوري علّي در جايگاه پرسش اصلي مقاله روشن‌تر شود و شواهد لازم به‌منظور اثبات اين فرق در مباحث فصل نهمِ دربارۀ عبارت جست‌وجو شود.

The relationship between modality and time is a complex one; Aristotle's arguments about determinism are mainly focused on time rather than causation. The problem of De Interpretatione can be attributed to Aristotle's considerations on time and truth. From Aristotle's emphasis on the "necessity of something when it is the case (ὑπάρχειν)" and explaining it in the form of the negation of absolute necessity, at least three conclusions can be drawn: 1. The introduction of time into modalities and finally the evolution of The discussion on determinism and singular future events. 2. The importance of the consequences of Aristotle's theory of truth in denying or demanding the determinism based on the relation of truth and time. 3. Aristotle's fundamental distinction between conditional and absolute necessity, which leads to a better understanding of the various spheres of existence and knowledge, including the differences between monde sublunaire and monde supralunaire. The inference of necessity from the truth of one thing shows that just as truth in Aristotle's standpoint depends on correspondence with facts, so the concept of necessity must be understood as a description of reality. The connection between truth, necessity, and actuality suggests that it is not easy to regard unrealized reality of future as the realm of truth, apriori necessity and strict determinism. The aim of this paper is to clarify the boundaries of Aristotle's thought about necessity with determinism and causal determinism in the main question of the article and to seek the necessary evidence to prove this difference in the discussions of the ninth chapter of De Interpretatione.