بررسي و تحليل فايده‌مندي حمل شيء بر ذات خود از منظر فيلسوفان مسلمان

A Study of the Muslim philosophers’ Views on the Predication of a Thing on Itself

تقسيم حمل به حمل اوّلي و حمل شايع از جمله تقسيمات مهمّ در مبحث حمل است. افزون بر اين، تبيين چگونگي مغايرت ميان موضوع و محمول از جمله مباحث اساسي در اين‌باره است. بيان فايدۀ آن دسته از قضاياي حمل اوّلي كه در آنها موضوع و محمول اختلافي با يكديگر ندارند، مسئله‌اي اساسي است. بيشتر فيلسوفان مسلمان اين چنين قضايايي را خالي از فايده مي‌دانند؛ زيرا معناي جديدي در برندارد، امّا يافته‌هاي اين تحقيق نشان مي‌دهد، از آنجا كه چنين گزاره‌هايي مشتمل بر تصديق است، لذا مي‌توان نوعي فايده‌مندي براي چنين قضايايي را تصوّر نمود كه با معناي مورد نظر حكما منافاتي نداشته باشد. اساساً فايده داشتن اين گزاره‌ها براساس تصديقي است كه نسبت به اين‌گونه گزاره‌ها صورت گرفته است كه به معناي تطابق با واقع بوده و متضمّن وحدت، تشخّص و عينيّت است. نگارنده پس از برّرسي و تحليل اين مسئله، در اين نوشتار نشان داده است كه معناي مورد نظر حكما با مفيد بودن اين‌گونه از گزاره‌ها منافاتي ندارد.

The division of prediction into primary and common is one of the important divisions in the issue of prediction. In this article we address the uses of those first-instance propositions in which the subject and predicate are the same. Most Muslim philosophers find them useless, because they believe that such propositions do not have a new meaning. But, the research findings show that since such propositions contain judgement, one can imagine a benefit for them. The usefulness of these propositions is based on the judgement that has been made in them, which suggests correspondence to reality and implies unity and objectivity. After analyzing this, it is shown that the meaning intended by the opponent philosophers does not contradict the usefulness of such propositions.