تأثير تمرين هوازي همراه با اُزن و سلول بنيادي بر سطح سرمي آنانداميد در موش‌هاي صحرايي مبتلا به استئوآرتريت

سابقه و هدف: تمرين هوازي، ازن‌تراپي و سلول‌درماني هريك به‌طور مستقل به‌عنوان روش درماني براي استئوآرتريت پيشنهاد شده‌اند. بنابراين، هدف مطالعه حاضر، بررسي تأثير تمرين هوازي همراه با ازن و سلول‌درماني بر سطح سرمي آنانداميد در موش‌هاي استئوآرتريتي است. مواد و روش‌ها: تعداد 45 سر موش صحرايي نر به‌صورت تصادفي در 9 گروه، شامل: گروه 1 كنترل سالم، 2 كنترل بيمار، 3 تمرين، 4 ازن‌تراپي، 5 سلول‌درماني، 6 تمرين + ازن‌تراپي، 7 تمرين + سلول‌درماني، 8 ازن + سلول‌درماني و 9 ازن + سلول‌درماني + تمرين‌ قرار گرفتند. گروه‌هاي سلول به‌‌تنهايي و درمان‌هاي تركيبي با سلول، تعداد يك ميليون به‌ازاي يك كيلوگرم وزن بدن دريافت نمودند و گروه‌هاي ازن به‌‌تنهايي و درمان‌هاي تركيبي با ازن، در 3 تكرار و قبل از شروع تمرين به‌‌مقدار μg/ml 20 ازن دريافت كردند. برنامه تمرين شامل دويدن روي نوار گردان با سرعت 16 متر در دقيقه، به‌مدت 8 هفته بود. 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني، سطح سرمي آنانداميد به‌روش الايزا اندازه‌گيري شد. نتايج با استفاده از آزمون تحليل واريانس سه‌راهه در سطح معني‌داري آلفاي 0.05 به‌دست آمد. نتايج: يافته‌هاي مطالعه نشان داد كه سطح سرمي آنانداميد در گروه بيمار استئوآرتريتي در مقايسه با گروه سالم كاهش معني‌داري داشت كه تمرين و ازن‌تراپي منجر به افزايش معني‌دار آنانداميد گرديد؛ اما سلول‌درماني نتوانست اثر معني‌داري بر افزايش سطح سرمي آنانداميد داشته باشد. اوج اين افزايش در ازن + سلول‌درماني و تعامل هر سه مداخله به‌طور همزمان ديده شد. نتيجه‌‌گيري: هرچند تمرين هوازي و ازن‌تراپي هريك به‌طور مستقل اثر مثبتي بر آنانداميد در افراد مبتلا به استئوآرتريت دارند؛ اما تعامل هر سه مداخله به‌طور همزمان و ازن + سلول‌درماني مؤثرتر است.