اثربخشي شفقت به خود بر به‌زيستي روانشناختي، كيفيت زندگي و تاب‌آوري در زوجين با تعارضات زناشويي

سابقه و هدف: كيفيت زندگي، به‌زيستي روانشناختي و تاب‌آوري نقش اساسي در بروز تعارضات زناشويي و مشكلات زوجين ايفا مي‌كند. آموزش شفقت به خود، ازجمله رويكردهايي است كه مي‌تواند در زمينه بهبود روابط زوجين مورداستفاده قرار گيرد. در اين راستا پژوهش حاضر با هدف شناسايي اثربخشي شفقت به خود بر كيفيت زندگي و تاب‌آوري زوج‌هاي داراي تعارضات زناشويي انجام شد. مواد و روش‌ها: اين پژوهش، آزمايشي و از نوع پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه كنترل و پيگيري بود. نمونه آماري اين پژوهش شامل 40 زوج بود كه به‌صورت تصادفي در گروه آزمايشي شفقت به خود و كنترل قرار داشتند. گروه آزمايشي هشت جلسه آموزش 90 دقيقه‌اي شفقت به خود دريافت نمودند و گروه كنترل هيچ آموزشي دريافت نكردند. براي جمع‌آوري داده‌ها از مقياس‌هاي تاب‌آوري كانر و ديويدسون، كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني، و به‌زيستي روانشناختي ريف استفاده شد. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها روش تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر به‌كار رفت. نتايج: نتايج تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر نشان داد كه شفقت به خود، افزايش معناداري در تاب‌آوري (0/01 P)، به‌زيستي روانشناختي (0/01 P) و كيفيت زندگي (0/01 P) زوجين با تعارضات زناشويي ايجاد كرده و اين نتايج در پيگيري دوماهه ثابت باقي مانده است (0/05 P). نتيجه‌گيري: به‌نظر مي‌رسد آموزش شفقت به خود با تمركز بر پذيرش احساسات مهربانانه و تغيير عواطف منفي به مثبت مي‌تواند بر كيفيت زندگي، به‌زيستي روانشناختي و تاب‌آوري زوج‌هاي داراي تعارض تأثير داشته باشد.