بررسي اثر آتوموكستين بر درد نوروپاتي ناشي از پاكلي‌تاكسول در موش سوري و نقش گيرنده‌هاي آلفا-2 آدرنرژيك در ايجاد اثرات ضددردي آن

سابقه و هدف: درد نوروپاتي ناشي‌از شيمي‌درماني، يكي از مهم‌ترين انواع دردهاي مزمن است كه درمان آن باوجود پيشرفت‌هاي روز‌افزون علم پزشكي، با مشكلات زيادي همراه است. در اين مطالعه، اثرات آتوموكستين برروي درد نوروپاتي ناشي‌از پاكلي‌تاكسل و نيز، اثر آنتاگونيست گيرنده آلفا2 آدرنرژيك (يوهمبين) برروي اثر ضددردي آتوموكستين بررسي شد. مواد و روش‌ها: جهت القاي درد نوروپاتيك از روز اوّل تا پنجم موش‌هاي نر، پاكلي‌تاكسول (mg/kg i.p. 2) و از روز 6 تا 10 آتوموكستين ( mg/kg15 و 10، 5) به‌صورت خوراكي دريافت كردند. موش‌ها در گروه‌هاي 8تايي تقسيم‌بندي شده، هر گروه يك دوز منحصربه‌فرد از دارو را دريافت كرد. در روزهاي 9، 10 و 11 دو تست ون فري و استون انجام شد. همچنين در اين مطالعه اثر آنتاگونيست گيرنده آلفا2 آدرنرژيك (يوهمبين) برروي اثر ضددردي آتوموكستين نيز بررسي شد. به‌منظور انجام اين مطالعه، بعد از القاي درد نوروپاتيك، از روز 6 تا 10 آتوموكستين (mg/kg 15) همراه با يوهمبين (mg/kg i.p. 5) دريافت كردند. نتايج: تجويز روزانه آتوموكستين (mg/kg p.o 15) به‌طور مؤثري آستانه تحمل درد را در تست‌هاي آلودينياي سرد و مكانيكي افزايش داد (P 0.01) كه نشان‌دهنده اثرات ضددردي قابل‌توجهي مي‌باشد. تجويز تك‌دوز دارو در روز يازدهم اثر قابل‌توجهي برروي تست‌هاي رفتاري ايجاد نكرد. نتيجه‌گيري: باتوجه به يافته‌هاي اين مطالعه مي‌توان گفت كه آتوموكستين قادر به كاهش شدت درد نوروپاتي ناشي‌از پاكلي‌تاكسل مي‌باشد.